Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

40 χρόνια Αύγουστος

Πάντα τέτοιες μέρες κάτι δίνει την αφορμή για να γίνουν οι μνήμες πιο έντονες και η θλίψη να πλακώσει σαν καταχνιά. Εψές αργά το βράδυ καθόμαστε έξω στην αυλή, στη γειτονιά ησυχία (το προηγούμενο βράδυ τέλειωσα το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη, οδός αβύσσου αριθμός μηδέν και η αναστάτωση στο μυαλό υπάρχει), Έτσι σ’ αυτή την ησυχία το μυαλό πήγε 40 χρόνια πίσω. 13 Αυγούστου 1974, στον καφενέ μας οι θαμώνες στα σκοτεινά, κάτω από την καλύφη, ακούοντας ξένους ραδιοσταθμούς ανάμεναν με αγωνία τα αποτελέσματα των συνομιλιών στη Γενεύη για το κυπριακό. Ο πατέρας μου ο οποίος ήταν σε θέση να αντιληφτεί τις εξελίξεις όντας πολιτικοποιημένος, μπήκε στο μπακάλικο μας και άρχισε να μαζεύει πράγματα για να τα φορτώσει στο μονοκάμπινο (Μοσκοβιτς).
Το Πρωί γύρω στις 6 ξύπνησα. Ένα ράδιο στη γειτονιά έλεγε πως  ξεκίνησε η δεύτερη φάση της τούρκικης εισβολής, δηλαδή η δεύτερη πράξη του θεατρικού έργου (τραγωδία), γιατί, τι άλλο από θέατρο ήταν; Αφού το σενάριο που φτιάχτηκε από τους σεναριογράφους του ΝΑΤΟ και δόθηκε στους πρωταγωνιστές υποταχτικούς τους και το εκτέλεσαν, με τις εκατοντάδες χιλιάδες του κυπριακού λαού ως κομπάρσους, που όμως δεν πληρώθηκαν αλλά πλήρωσαν βαρύ τίμημα.
Μόλις άκουσα την είδηση, σηκώθηκα γρήγορα, μάζεψα τα προσωπικά μου αντικείμενα και τα έβαλα στη βαλίτσα που ήταν κάτω από το κρεβάτι μου και πήγα δίπλα στο καφενέ-μπακάλικο. Οι γονείς μου με το άκουσμα της είδησης άρχισαν να μαζεύουν και να φορτώνουν στο αυτοκίνητο και από το σπίτι πράγματα, όσα μπορούσε να χωρέσει το αυτοκίνητο (κρεβάτια στρώματα, είδη κουζίνας κ.λπ.).
Ήθελα πολύ να πάρω το pick up (δισκοφόρο) και καμιά πενηνταριά δίσκους μικρούς που είχα, αλλά φοβήθηκα τις αντιδράσεις που ίσως θα υπήρχαν τέτοιες ώρες που ήταν.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, πριν κλείσω την πόρτα σκέφτηκα να πάρω μια πέτρα από την αυλή, διότι καταλάβαινα πως το πιο πιθανόν ήταν να μη γυρίσουμε πίσω, όμως δεν το έκανα.
Ευτυχώς η απόφαση του πατέρα άλλαξε και δεν πήγαμε Λευκωσία (μάλλον θα σκοτωνόμαστε). Τελικά πήγαμε στο Φοινί.
Μας λένε να μη μιλούμε για το 1974 διότι παρελθοντολογούμε, να κοιτάζουμε μπροστά! Που μπροστά να κοιτάξουμε που μας έχουν γεμίσει με αδιέξοδα, καλύπτοντας τα με ανέξοδα επικοινωνιακά παιχνίδια και λόγους που όπως πάντα προσπαθούν να ηρωοποιήσουν τα ξεπουλήματα της χώρας.
Τώρα πρωταγωνιστές, συνεχιστές,  συνοδοιπόροι, θέλουν να μας πίσουν πως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι, αλλιώς έγιναν, το ΝΑΤΟ δεν ευθύνεται, ούτε αναμίχθηκε. Φταίει η ΕΣΣΔ. Δεν ευθύνεται η ΕΟΚΑβ αλλά το ΑΚΕΛ, ο Μακάριος και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις που δεν δέχονταν με το ένα ή τον άλλο τρόπο διχοτόμηση της Κύπρου και δημιουργίας Νατοϊκού προτεκτοράτου στη Μεσόγειο. Διότι αντί να αντισταθείς λέει η φιλοσοφία τους στον βιασμό και να έχεις αρνητικές συνέπειες, καλύτερα ας τον απολαύσεις.
Το θέατρο συνεχίζεται από τους εκτελεστές του σεναρίου, της παράταξης που ανάλαβε να ολοκληρώσει τους σχεδιασμούς των πολυεθνικών για ένταξη της Κύπρου στους οργανισμούς εξυπηρέτησης της διεθνούς πλουτοκρατίας.
Και ο λαός λες και τον πότισαν ηρεμιστικά, ναρκωτικά και δεν αντιδρά, δέχεται παθητικά αυτά που συμβαίνουν.

Δόση και κούρεμα, δόση και ξεσπίτωμα, δόση και ανεργία, φτώχια, εξαθλίωση, δόση και αγορά όσο-όσο σπιτιών, οικογενειακών και μικρών επιχειρήσεων, δόση και λύση του κυπριακού όπως την θέλουν, όπως τους συμφέρει.
Δεν θέλουμε άλλη δόση θέλουμε απεξάρτηση.

4 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

την ιδιότηταν να αισθάνονται σαν αθρώποι εχάσαν την με την δόσην που επήραν μόνοι τους για να γινούν τάχαμου μεγάλοι τζιαι τρανοί.

Σολιάτης είπε...

Φίλε σε χαιρετώ, έχεις δίκαιο.

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Σολιάτη,
Σε χαιρετώ και ΣΟΥ εύχομαι Καλό Δεκαπενταύγουστο, όχι απαραίτητα από θρησκευτικής άποψης... Αργία και σχόλη είναι και ευκαιρία για ξεκούραση και λίγη καλοπέραση, μετά φαγητού και ούζου [ή ό,τι τραβά η ψυχή τού καθ’ ενός]...

Το κείμενο της ανάρτησης ΣΟΥ, βγαλμένο μέσα από τα προσωπικά ΣΟΥ βιώματα, έφερε στον νου ΜΟΥ και κάποια από τα [προ 40 χρόνων!] δικά ΜΟΥ βιώματα, τα οποία [ευτυχώς] δεν ήταν οδυνηρά όπως τα δικά σας... Εδώ σ’ αυτό το link [http://aneforiwn.blogspot.com/2008/07/15.html] υπάρχουν καταγραμμένα διάφορα δικά ΜΟΥ επ’ εκείνη την εποχή...

Επέτρεψε ΜΟΥ όμως κι 1-2 σχόλια με αφορμή τα γραφόμενα ΣΟΥ:
1. Η αναφορά που κάμνεις στο βιβλίο του Λουντέμη “Οδός Αβύσσου, Αριθμός Μηδέν”, ΜΟΎ θύμισε ότι διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο όταν ήμουν φοιτητής, δηλ. προ αμνημονεύτων χρόνων. Με είχαν κυριολεκτικά συγκλονίσει τότε οι περιγραφές των φρικτών βασανιστηρίων στα οποία υπόβαλλαν τους Αριστερούς αγωνιστές που ήταν κρατούμενοι στο κολαστήριο της Μακρονήσου, τα αποβράσματα και τα ανθρωπόμορφα τέρατα της κυρίαρχης τότε Δεξιάς...
Να θυμίσω κάποιες εικόνες που έχουν παραμείνει στη μνήμη ΜΟΥ˙ ως φαίνεται έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα εκεί:
- τον βασανισμό ενός Αριστερού Καθηγητή Πανεπιστημίου [φυλακισμένου στη Μακρόνησο] που για να τον γελοιοποιήσουν [οι βασανιστές ΤΟΥ] και να κάμψουν την αντίσταση του, τού έβαζαν καθάρσιο στο φαγητό για να θέλει να πηγαίνει συνέχεια στο αποχωρητήριο˙ κάποιες φορές δεν μπορούσε να συγκρατηθεί...
- την απόδραση από την Μακρόνησο ενός από τους ήρωες του βιβλίου˙ κολύμπησε και βγήκε στην απέναντι ακτή [στο Σούνιο, νομίζω] κουβαλώντας μαζί του νεκρό κάποιο που ήταν δεμένος πάνω του με χειροπέδες˙ δεν θυμάμαι αν ήταν συγκρατούμενος του ή δεσμοφύλακας βασανιστής...
- έναν από τους βασανιστές της Μακρονήσου που μετά την απόλυση/απελευθέρωση των ηρώων του βιβλίου απ’ εκεί, τούτος τούς έγινε φίλος...
[Τελικά καλά τα θυμάμαι Φίλε Σολιάτη;]...
Πολλά χρόνια μετά [κάπου πριν 5-6 νομίζω], καλοκαίρι καιρό ευρισκόμενος σε διακοπές στον Πεδουλά, διάβασα το βιβλίο “Μπλε καστόρινα παπούτσια”, του Θανάση Σκρουμπέλου με την ιστορία του να εξελίσσεται τη δεκαετία του ’60, όμως και με συγκλονιστικές περιγραφές από το Κολαστήριο της Μακρονήσου παρόμοιες μ’ αυτές του Λουντέμη...

2. Η αναφορά ΣΟΥ στο pick up σας ΜΟΥ θύμισε κι ΕΜΕΝΑ τα πεταμένα σ’ ένα λάκκο [την ημέρα του πραξικοπήματος] “επικίνδυνα” βιβλία ΜΟΥ... Σχετική αναφορά υπάρχει εδώ: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/07/12-15-1974_10.html

3. Το πιο οξύμωρο και σχιζοφρενικό, Φίλε Σολιάτη, είναι πως αυτοί που εκφωνούν θούριους σε “εθνικές” επετείους ή σε μνημόσυνα αγωνιστών της ΕΟΚΑς της Πρώτης που αγωνίζονταν ενάντια στους άγγλους αποικιστές ανήκουν στην «παράταξη που ανάλαβε να ολοκληρώσει τους σχεδιασμούς των πολυεθνικών για ένταξη της Κύπρου στους οργανισμούς εξυπηρέτησης της διεθνούς πλουτοκρατίας»... Πόσο γελοίοι έχουν καταντήσει! Και υπάρχει κόσμος [όχι λίγος] που τους πιστεύει και τους ακολουθεί...

Σολιάτης είπε...

Σύντροφε Aneforiwn, ξεκινώ με το σημείο 3 του σχολίου σου, είναι αυτό που με εκνευρίζει πιο πολύ και με θλίβει, κυρίως η στάση του κόσμου.

Στο βιβλίο του Λουντέμη, ο καθηγητής που τον υπόβαλαν σε εξαντλητικές ευκοιλιότητες και βασανιστήρια, αφού κατέρρευσε πριν πεθάνει με το ζόρι και κρατώντας του το χέρι τον έβαλαν να υπογράψει τη δήλωση μετανοίας και πανηγύριζαν για την (επιτυχία τους).

Ο ήρωας του βιβλίου δεμένος με χειροπέδες με τον φίλο του που έμεναν στην ίδια σκηνή και ο οποίος δεν άντεξε και πέθανε στη θάλασσα αφού κατά την διάρκεια των τελευταίων βασανιστηρίων (κουβάλημα πέτρας στην ανηφόρα μετά βασανιστηρίων είχε σαλέψει το μυαλό του.

Ναι έκαναν φίλο ένα βασανιστή τον οποίο έπεισαν ν’ αλλάξει στάση ζωής και ο οποίος τους βοήθησε.

Το καλοκαίρι αυτό μετά την μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού του Β. Ραφαηλίδη, την οδό αβύσσου αριθμός μηδέν του Μ. Λουντέμη, τώρα διαβάζω της Ιζαμπέλ Αλιέντε το επουράνιο σχέδιο.

Αυτές τις μέρες που είναι πιο ήσυχη η γειτονιά απολαμβάνω την (ησυχία) με μπίρα της Σωτήρας (prime). Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.