Γίνεται μια προσπάθεια να μπει στη ζωή μας το λεωφορείο. Η Νοοτροπία όμως που έχει αναπτυχθεί τα πενήντα και πλέον χρόνια της κυπριακής δημοκρατίας δυσκολεύει τα πράγματα και είναι δύσκολο ν’ αλλάξει.
Τουλάχιστο για να πηγαίνουμε στη δουλειά μας θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τα λεωφορεία, αυτό θα μείωνε κατά πολύ την κίνηση στους δρόμους. Αν το σκεφτούμε και από οικονομική άποψη νομίζω μας συμφέρει. Με 2 ευρώ μπορούμε να προσερχόμαστε στη δουλειά μας και να επιστρέφουμε στο σπίτι μας, ενώ με το δικό μας αυτοκίνητο πόσο στοιχίζει; Αν υπολογίσουμε την κατανάλωση καυσίμων, τη φθορά του αυτοκινήτου, το κόστος για το χώρο στάθμευσης. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα πρέπει να σκεπτόμαστε και τον κίνδυνο ατυχήματος, ή και τη ζημιά που μπορεί να πάθει το αυτοκίνητο μας την ώρα που είναι σταθμευμένο από αδέξιους οδηγούς (π.χ. το δικό μου είναι γδαρμένο, και με σπασμένη γρίλια).
Με το λεωφορείο δεν έχουμε την έννοια και του άγχους της οδήγησης. Το χρονικό διάστημα που βρισκόμαστε στο λεωφορείο μπορούμε να διαβάσουμε, ν’ απολαύσουμε τη διαδρομή, ακόμα και να κοιμηθούμε αν προτιμούμε. Είναι επίσης σημαντικό μέρος αυτής της διαδικασίας και η κοινωνικοποίηση. Ταξιδεύοντας με άλλους μπορείς να κάνεις γνωριμίες, φιλίες, έστω και να κουβεντιάσεις για κάποια στιγμή για ένα ζήτημα με ένα άλλο άνθρωπο.
Σκεφτείτε το λοιπόν και δοκιμάστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου