Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Στην μνήμη του Πατέρα μου (2001)

Όταν ήμουν παιδί σε θυμούμαι πατέρα να προσπαθείς να πείσεις τους ηλικιωμένους να ενταχθούν στο σχέδιο κοινωνικών ασφαλίσεων, για να έχουν χρήματα στα γηρατειά τους να μην εξαρτώνται από τα παιδιά τους. Ήσουν έτυμος να τους πληρώσεις τα ένσημα και να σου τα εξοφλήσουν όταν θα έπαιρναν τη σύνταξη.
Σε θυμούμαι να ενδιαφέρεσαι για την πρόοδο του χωριού μας.
Θυμούμαι τα απογεύματα όταν συγκεντρώνονταν οι ηλικιωμένοι να παίρνεις την εφημερίδα και να διαβάζεις μεγαλόφωνα για ν’ ακούν όλοι και στη συνέχεια να εξηγείς τα σημαντικά άρθρα.
Σε θυμούμαι εσύ που μέχρι την Τετάρτη τάξη του δημοτικού πήγες σχολείο, να συζητάς πολιτικά και με επιχειρήματα να κάνεις τους δασκάλους να μη μπορούν να απαντήσουν.
Θυμούμαι τις ιστορίες που μας έλεγες για τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες της δεκαετίας του 1940 και στη συνέχεια για την αντιπαράθεση δεξιάς αριστεράς, τη δεκαετία του 1950 και προηγούμενα και συ να είσαι στην πρώτη γραμμή. Να πηγαίνεις συνεδρίες στο Ξερό, νύχτα με βροχή, διασχίζοντας τον ποταμό γεμάτο νερό, να περπατάς χιλιόμετρα για να φτάσεις. Εσύ και οι σύντροφοι μας αγνοήσατε το κρύο τις βροχές τη νύχτα τις ταλαιπωρίες, τους εκφοβισμούς, τις δολοφονίες, τους εντοπισμούς, τις απειλές και πολλά άλλα, για να ρίξετε στη νύχτα φως, ν’ ανοίξετε δρόμους, που θα οδηγούν στην οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας.
Πώς να ξεχάσω τη θέρμη με την οποία στήριζες και ανάλυες τις πολιτικές και ταχτικές του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ πριν και μετά το 1960.
Εσύ που μέχρι τα 10 σου χρόνια δεν φόρεσες παπούτσια επειδή ήσουν από φτωχή οικογένεια
 Και αναγκάστηκες να βγεις από το σχολείο νωρίς στην Τετάρτη τάξη του δημοτικού, είχες τη μόρφωση των παιδιών σου αλλά και των παιδιών όλου του κόσμου ως υψίστη προτεραιότητα και ήσουν έτοιμος να πληρώσεις εσύ για να μορφωθεί ένα παιδί που δεν μπορούσε οικονομικά να τα καταφέρει.
Πατέρα οι λύκοι δείχνουν τα δόντια τους και τα μαύρα κοράκια με τα γαμψά τους νύχια είναι έτοιμα να κατασπαράξουν τους εργαζόμενους, όμως μη φοβάσαι, μείνε ήσυχός, τα μονοπάτια και τους δρόμους  που εσύ και οι σύντροφοι μας ανοίξετε τους μεγαλώσαμε, είμαστε έτοιμοι ν’ αγωνιστούμε και ν’ αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις αυτών που θέλουν να γυρίσουν την ιστορία πίσω. Θα ρίξουμε περισσότερο φως για να γίνουν τα σκοτάδια μια ηλιόλουστη μέρα, να μας δείχνει το δρόμο της νέας κοινωνίας, της δημοκρατίας του σοσιαλισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Πατέρα η μηνιγγίτιδα μια δεκαετία σε εμπόδισε να λες αυτό που ήθελες, όμως νομίζω πως έφυγες ικανοποιημένος, αφού τα παιδιά σου πρόλαβες να τα δεις μορφωμένα με τις οικογένειές και τα παιδιά τους. Αλλά και τους αγώνες σου δικαιωμένους σ’ ένα βαθμό, αν κρίνω από το χαμόγελο ικανοποίησης που δέχτηκες την είδηση που σου είπα: εκλέξαμε πρόεδρο της βουλής, το φαντάστηκες καμιά φορά;

Ο πατέρας μου από παιδί μπήκε στη βιοπάλη. Παιδί δούλευε στη Λευκωσία ως κουρέας και σε διάφορες άλλες δουλειές. Μετά ήρθε στη περιοχή της Σολέας, όπου δούλεψε σε τουφλοποιήο, στα μεταλλεία της περιοχής, (μαυροβούνι, σκουριώτισσα). Αργότερα έκανε δικές του δουλειές (Κούριο, μπακάλικο, καφενέ, φάρμα με κοτόπουλα).
Νοιαζόταν για το καλό της οικογένειας του και την πρόοδο της κοινωνίας. Εντάχθηκε στο ΚΚΚ-ΑΚΕΛ και αγωνίστηκε για τα ιδανικά της ισότητας, της δημοκρατίας, τον τερματισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που να έχει επίκεντρο της τον άνθρωπο και την ευημερία του.
Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα και για όσα πρόσφερες  για το κοινό καλό.

3 σχόλια:

εκτελεστης αλλοδαπων είπε...

μιλτιαδης νεοφυτου,κουρτελλαρης,σταυρακης μερικοι μεγαλοι του ακελ που χτυπουν την φτωχολογια μαζι με το λαικο καφεκοπτειο και τους 95 αλλοδαπους βρωμοσκυλους που εργοδοτουν εις βαρος του λαου

Anef_Oriwn είπε...

Σολιάτη,
Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει [τον Πατέρα σου]...

Σολιάτης είπε...

Φίλε Aneforiwn να είσαι καλά