Είναι καλές οι στατιστικές μελέτες και τα δεδομένα που παρουσιάζουν είναι κριτήρια που πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη. Η λογική όμως των αριθμών, δηλαδή να βλέπουμε μόνο τους αριθμούς και να μη λαμβάνουμε υπ’ όψη άλλους παράγοντες μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και λάθος επιλογές για λύση προβλημάτων.

Είναι καλές οι στατιστικές μελέτες και τα δεδομένα που παρουσιάζουν είναι κριτήρια που πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη. Η λογική όμως των αριθμών, δηλαδή να βλέπουμε μόνο τους αριθμούς και να μη λαμβάνουμε υπ’ όψη άλλους παράγοντες μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και λάθος επιλογές για λύση προβλημάτων.

Για παράδειγμα στο κατά κεφαλή εισόδημα μιας χώρας: Αν έχουμε πληθυσμό 200.000 και οι 100.000 κόσμου έχει €10.000 τον χρόνο οι 90 κόσμου €15.000 και οι 10 χιλιάδες κόσμου έχει €240.000 τον χρόνο (ο καθένας σε όλες τις περιπτώσεις), με τέτοια στοιχεία αν δεν κάνω λάθος το κατά κεφαλή εισόδημα είναι €23750. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ο καθένας παίρνει €23750 και πως η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται σ’ αυτό το επίπεδο ευημερίας και έχει την ίδια αγοραστική δύναμη.

Το ίδιο συμβαίνει και με το προσδόκιμο ζωής. Αν μερικοί άνθρωποι ζουν μέχρι 100-110 χρόνια, κάποιοι γύρω στα 80 και η πλειοψηφία γύρω στα 70 και αυτοί οι λίγοι που ζουν μέχρι τα 110 χρόνια ανεβάζουν τον μέσο όρο ας πούμε στα 85 αυτό δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία του κόσμου ζει γύρω στα 85 χρόνια.

Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη την κατάσταση της υγείας των ανθρώπων σε μια τέτοια ηλικία την κινητική τους ικανότητα (διότι δεν μπορούν όλοι μετά τα 90 να κολυμπούν ή να παίζουν γκολφ επειδή μερικοί τα καταφέρνουν). Ποια είναι η διαύγεια πνεύματος σε τέτοιες ηλικίες που να επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν φυσιολογικά χωρίς στήριξη.

Επιτέλους ο άνθρωπος πρέπει να έχει στη διάθεση του κάποια χρόνια (μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, κυρίως αυτοί που εργάζονται σε δύσκολα επαγγέλματα) να ξεκουραστεί και ν’ ασχοληθεί με κάτι που του αρέσει; Μας λένε οι νεοφιλελεύθεροι πως αυξήθηκε το προσδόκιμο ζωής άρα πρέπει να αυξηθεί και το όριο αφυπηρέτησης. Τώρα πολλοί άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να πάρουν τη σύνταξη τους ή πεθαίνουν λίγο καιρό μετά τη συνταξιοδότηση τους. Σε ποια κατάσταση θα συνταξιοδοτούμαστε στα 67 χρόνια που μας προτείνουν; Σε ποια κατάσταση θα είμαστε για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τους κόπους μιας ζωής; Αν αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης πότε θα βρουν οι νέοι δουλειά; Στον δημόσιο τομέα πόσο επιβαρύνονται τα δημόσια ταμεία με την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης νοουμένου και των αυξήσεων που θα δίνονται; (Στην προσπάθεια να γεμίσουν τα ταμεία συντάξεων).

Τελικά τι λαμβάνουν υπ’ όψη πιο πολύ τον άνθρωπο ή τα κέρδη;

Μήπως η φιλοσοφία τους είναι να μη δίνονται οικονομικές παροχές σε όσους δεν προσφέρουν στην οικονομία του τόπου;

Σύμφωνα με τη λογική τους ο συνταξιούχος πρέπει να έχει περίπου 10 χρόνια για να ζήσει παίρνοντας σύνταξη. Τώρα πόσοι τα προλαβαίνουν; Με την αύξηση του ορίου πόσοι θα συνταξιοδοτούνται άραγε και πόσα χρόνια θα παίρνουν σύνταξη;

Είναι καλές οι στατιστικές μελέτες και τα δεδομένα που παρουσιάζουν είναι κριτήρια που πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη. Η λογική όμως των αριθμών, δηλαδή να βλέπουμε μόνο τους αριθμούς και να μη λαμβάνουμε υπ’ όψη άλλους παράγοντες μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και λάθος επιλογές για λύση προβλημάτων.

Για παράδειγμα στο κατά κεφαλή εισόδημα μιας χώρας: Αν έχουμε πληθυσμό 200.000 και οι 100.000 κόσμου έχει €10.000 τον χρόνο οι 90 κόσμου €15.000 και οι 10 χιλιάδες κόσμου έχει €240.000 τον χρόνο (ο καθένας σε όλες τις περιπτώσεις), με τέτοια στοιχεία αν δεν κάνω λάθος το κατά κεφαλή εισόδημα είναι €23750. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ο καθένας παίρνει €23750 και πως η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται σ’ αυτό το επίπεδο ευημερίας και έχει την ίδια αγοραστική δύναμη.

Το ίδιο συμβαίνει και με το προσδόκιμο ζωής. Αν μερικοί άνθρωποι ζουν μέχρι 100-110 χρόνια, κάποιοι γύρω στα 80 και η πλειοψηφία γύρω στα 70 και αυτοί οι λίγοι που ζουν μέχρι τα 110 χρόνια ανεβάζουν τον μέσο όρο ας πούμε στα 85 αυτό δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία του κόσμου ζει γύρω στα 85 χρόνια.

Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη την κατάσταση της υγείας των ανθρώπων σε μια τέτοια ηλικία την κινητική τους ικανότητα (διότι δεν μπορούν όλοι μετά τα 90 να κολυμπούν ή να παίζουν γκολφ επειδή μερικοί τα καταφέρνουν). Ποια είναι η διαύγεια πνεύματος σε τέτοιες ηλικίες που να επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν φυσιολογικά χωρίς στήριξη.

Επιτέλους ο άνθρωπος πρέπει να έχει στη διάθεση του κάποια χρόνια (μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, κυρίως αυτοί που εργάζονται σε δύσκολα επαγγέλματα) να ξεκουραστεί και ν’ ασχοληθεί με κάτι που του αρέσει; Μας λένε οι νεοφιλελεύθεροι πως αυξήθηκε το προσδόκιμο ζωής άρα πρέπει να αυξηθεί και το όριο αφυπηρέτησης. Τώρα πολλοί άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να πάρουν τη σύνταξη τους ή πεθαίνουν λίγο καιρό μετά τη συνταξιοδότηση τους. Σε ποια κατάσταση θα συνταξιοδοτούμαστε στα 67 χρόνια που μας προτείνουν; Σε ποια κατάσταση θα είμαστε για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τους κόπους μιας ζωής; Αν αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης πότε θα βρουν οι νέοι δουλειά; Στον δημόσιο τομέα πόσο επιβαρύνονται τα δημόσια ταμεία με την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης νοουμένου και των αυξήσεων που θα δίνονται; (Στην προσπάθεια να γεμίσουν τα ταμεία συντάξεων).

Τελικά τι λαμβάνουν υπ’ όψη πιο πολύ τον άνθρωπο ή τα κέρδη;

Μήπως η φιλοσοφία τους είναι να μη δίνονται οικονομικές παροχές σε όσους δεν προσφέρουν στην οικονομία του τόπου;

Σύμφωνα με τη λογική τους ο συνταξιούχος πρέπει να έχει περίπου 10 χρόνια για να ζήσει παίρνοντας σύνταξη. Τώρα πόσοι τα προλαβαίνουν; Με την αύξηση του ορίου πόσοι θα συνταξιοδοτούνται άραγε και πόσα χρόνια θα παίρνουν σύνταξη;