Δεν χρειαζόμαστε τον Νίκο Αναστασιάδη

Δεν χρειαζόμαστε τον Νίκο Αναστασιάδη.

Τώρα που ήβρα αθκιάση:

Δεν χρειαζόμαστε τον Νίκο Αναστασιάδη, για μας είναι άχρηστος. Οι λόγοι είναι γνωστοί και τους είπαμε πολλές φορές αλλά θα τους επαναλάβουμε για να τους υπενθυμίσουμε σ’ αυτούς που θέλουν να ξεχνούν ή δεν ξέρουν την αλήθεια.

Ο Νίκος Αναστασιάδης το 1974 ήταν με αυτούς που κατέλυσαν την δημοκρατία και χάρισαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Ακολούθως ήταν δικηγόρος τους ΕΟΚΑβιτατζίδες.

Το 1993 ήταν με αυτούς που ενταφίασαν τις ιδέες Γκάλη και έβγαλαν την Τουρκία από τη δύσκολη θέση. Το 1998 ήταν με αυτούς που ανάπτυξαν τη θεωρία του ενεργού ηφαιστείου του ενιαίου αμυντικού δόγματος (με ότι κρύβει αυτό) και υπέρμαχους της έλευσης των s 300, που ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς πως θα μπορούσε το ΝΑΤΟ να δεχτεί την εγκατάσταση ενός τέτοιου συστήματος στην Κύπρο και μάλιστα από μια κυβέρνηση της δεξιάς γνωστής για τα φιλοδυτικκατης συναισθήματα.

Στη συνέχεια είναι με αυτούς που στα παρασκήνια επεξεργάζονται με τους δυτικούς φίλους τους και μας φέρνουν το σχέδιο Ανάν. Το 2004 δεν επέδειξε κανένα πολιτικό θάρρος ο Νίκος Αναστασιάδης αποδεχόμενος το σχέδιο Αναν κόντρα στις επιθυμίες αυτών που οι ίδιοι ανέθρεψαν με εθνικισμό και το όνειρο της ένωσης. Ο Νίκος Αναστασιάδης υποστήριξε το σχέδιο Αναν διότι εξυπηρετούσε τους πολιτικούς του προστάτες με τους οποίους το επεξεργάστηκαν τους αγγλοαμερικάνους και την πολιτική  του ίδιου και του (ΔΗ)ΣΥ, με τις πολλές ασάφειες (εποικοδομητικές δήθεν) και από ένα σχέδιο ομοσπονδίας θα κατέληγε σε μια χαλαρή ομοσπονδία ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία όπως τη λέει τώρα (στην ουσία 2 κράτη ενωμένα  χαλαρά σε ένα κράτος χωρίς ισχυρή κεντρική κυβέρνηση) (ο πόθος για ελληνική καθαρότητα;) Χωρίς καμιά εγγύηση για την εφαρμογή της λύσης. Και τώρα μας λένε οι διαφορές με το ΔΗΚΟ είναι παρελθόν, δηλαδή ποιοι άλλαξαν θέσεις; Τι άλλαξε  μήπως το ΔΗΚΟ και οι ΕΥρΟΚΟ(τες) αντιλήφτηκαν πως η χαλαρή (αποκεντρωμένη) ομοσπονδία είναι πιο εφικτή ή καλύτερη λύση; Ή ο Νίκος Αναστασιάδης ακολουθόντας το βηματισμό του κάβουρα πάει ένα βήμα μπροστά και δυό πίσω; Πλησιάζει τις θέσεις των (δεν δεχόμαστε τίποτε καλά είμαστε και έτσι) για να αυξήσει τα ποσοστά του ώστε να εκλεγεί πρόεδρος; Και το χειρότερο θα είναι να μείνει με αυτές τις θέσεις! Αν καταφέρουμε να εκλέξουμε τον Αναστασιάδη πρόεδρο θα είναι το μόνο που δεν κάναμε σ’ αυτό τον τόπο, αν κάνουμε και αυτή την βλακεία θα έχουμε ολοκληρώσει την τρέλα μας!

Να θυμηθούμε τις παρεμβάσεις που έκανε αυτός και το κόμμα του σε εκπομπές του ΡΙΚ που φώτιζαν την ιστορία της Κύπρου και τον ρόλο της δεξιάς. Να θυμηθούμε τις επιθέσεις κατά του πανεπιστημίου στην αρχή της λειτουργίας του διότι το ήθελαν ένα (ελληνικό όπως το αντιλαμβάνονται οι εθνικάφρονες) εκπαιδευτικό ίδρυμα, μερικά στοιχεία για τη δημοκρατικότητα του υποψήφιου για την προεδρία Αναστασιάδη και του κόμματος του.

Οι γνωστοί νεοφιλελεύθεροι που υποστηρίζουν τον συναγερμό και τον Αναστασιάδη αλλά δεν ανήκουν λένε στο κόμμα της δεξιάς (ίσως εννοούν οργανικά), αποφάσισαν λένε να στηρίξουν τον Ν. Αναστασιάδη για πρόεδρο, ΕΝ ΤΖΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕΝ ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΝ! Ο Αναστασιάδης εκτός από τις μεταλλάξεις στο κυπριακό είναι σταθερός στις νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές που εξυπηρετούν την πλουτοκρατία. Το κόμμα της δεξιάς μαζί με τις εργοδοτικές οργανώσεις εδώ και χρόνια αγωνίζονται για κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής (ΑΤΑ), της μείωσης των μισθών, της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης, κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αντικατάστασης τους με προσωπικά συμβόλαια (αυτό σημαίνει πως οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να συνασπιστούν για διεκδίκηση κοινών αιτημάτων), εφαρμογή ευέλικτου οραρίου, κατάργησης ταμείων πρόνοιας και υποστήριξη της ιδιωτικής ασφάλισης και πολλά άλλα. Μας οδηγούν μπροστά ή πίσω;

Το συμφέρον κάθε εργαζόμενου είναι μια κοινωνική συμμαχία που να στηρίζεται σε αρχές και αξίες προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Θέλουμε ένα κράτος που να λειτουργεί προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων (πλουτοκρατών). Δεν θέλουμε ένα κράτος της ασύδοτης λεγόμενης ελεύθερης αγοράς. Οι συνταγές τους που χρόνια προσπαθούν να μας τις εφαρμόσουν και με τις πράξεις τους (η ενωμένη δεξιά) μας οδήγησαν να ζητήσουμε στήριξή από την Τρόικα, και χάρηκαν με αυτά που ζητεί να εφαρμοστούν διότι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα τους και είναι αυτά που επεδίωκαν τόσα χρόνια, εφαρμόστηκαν σε τόσες χώρες της Ε.Ε. και αλλού αλλά δεν απέδωσαν κάτι καλό για την οικονομία των κοινωνιών αυτών, αντίθετα έβαλαν τα κράτη αυτά σ’ ένα φαύλο κύκλο, εξαθλίωσαν τους λαούς των χωρών αυτών και οι πολυεθνικές ζουν και βασιλεύουν, επειδή τα μέτρα αυτά είναι προς όφελος τους και οι οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού είναι μια ευκαιρία για να εφαρμόσουν τέτοια μέτρα.

Αυτοί που τον τελευταίο καιρό γνώρισαν τις πραγματικές προθέσεις της δεξιάς αντιπολίτευσης και ήρθαν σε αντιπαράθεση μαζί της, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που διαφωνούν με τα μέτρα που εισηγείται η ενωμένη δεξιά (εκφραστής της πλουτοκρατίας)ας καταλάβουν ότι το ζήτημα που μπαίνει μπροστά μας είναι ταξικό και να μπουν σε μια κοινωνική συμμαχία να στηρίξουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού γενικότερα και του τόπου. Ο Σταύρος Μαλάς ως υποψήφιος για την προεδρία της δημοκρατίας, είναι έτοιμος να εργαστεί γι’ αυτή την κοινωνική συμμαχία που θα δώσει την μάχη ενάντια στις πολιτικές  λιτότητας για τον λαό και τα κέρδη στους πλουτοκράτες, θα αγωνιστή για ανάπτυξη, διαρθρωτικές αλλαγές, ένα κοινωνικό κράτος που να έχει στο επίκεντρο του τον άνθρωπο, να του προσφέρει ευκαιρίες μόρφωσης, επαγγελματικής αποκατάστασης, στέγασης, ένα καλό επίπεδο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κ.λπ.

Χωρίς ενότητα δράσης των λαϊκών στρωμάτων με σαφείς πολιτικές προς όφελος του λαού, διεύρυνση της δημοκρατίας, αναπτυξιακά έργα, προσέλκυση επενδύσεων, η μάχη για ένα καλό βιοτικό επίπεδο και ποιότητα ζωής είναι χαμένη.

Και κύρια μια σαφής ξεκάθαρη πολιτική για λύση του κυπριακού στη βάση μιας δ.δ.ο. αταλάντευτα και χωρίς παλινδρομήσεις θα αφήσει ανοιχτή την  πόρτα της βιώσιμης λύσης και την ελπίδα γι’ αυτό τον τόπο να ζήσει ο λαός του με την όποια εθνική καταγωγή ειρηνικά ανοικοδομώντας το μέλλον του με αισιοδοξία.