Δείγμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών$

Γράφτηκε την Πέμπτη 29 Νοέμβρη 2012.

Στην Κύπρο η τρόικα εισηγήθηκε την κατάργηση της εισφοράς του κράτους στις κοινωνικές ασφαλίσεις (εκτός των άλλων, που και η δεξιά της Κύπρου και η ντόπια πλουτοκρατία συμφωνούν).

Στόχος να μειωθεί η κρατική παρέμβαση και ο κόσμος να στραφεί για ασφάλειες στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Κόστος; (Για τους εργαζόμενους)

Στην Πορτογαλία η κυβέρνηση κόβει τα κοντυλιά για την δημόσια υγεία.

Στόχος η κατάργηση της δημόσιας υγείας και ο κόσμος ν’ απευθύνεται για την υγεία του στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Κόστος;

Στην Κύπρο ο συναγερμός και ο υποψήφιος του για την προεδρία Νίκος Αναστασιάδης προτείνουν λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων (αλλά τελικά όλων) των ημικρατικών οργανισμών, (έστω και αν συμφώνησαν με το ΔΗΚΟ διαφορετικά, ο Νίκος Αναστασιάδης με την πρώτη ευκαιρία το επαναφέρει). Προωθούν την κατάργηση της δημόσιας υγείας και υποστηρίζουν την καταβολή διδάκτρων στα κρατικά πανεπιστήμια.

Στόχος η στροφή στην ιδιωτική εκπαίδευση. Κόστος;

Οι συντηρητικές δυνάμεις στην ευρωπαϊκή ένωση προωθούν ιδιωτικοποίηση των λιμανιών καταργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας και κατά συνέπεια την ανάληψη των εργασιών  από φτηνό εργατικό δυναμικό αφού αυτό θα συμφέρει τις εταιρίες που θα χειρίζονται τα λιμάνια και η απορύθμιση  των εργασιακών σχέσεων θα είναι γεγονός.

Όλ’ αυτά είναι πολιτικές της νεοφιλελεύθερης δεξιάς στην Ευρώπη και του (ΔΗ) (ΣΥ)ναγερμού στην Κύπρο που αποτελεί μέρος αυτής.

Θέλουν το κράτος απλό ρυθμιστή των οικονομικών συναλλαγών.

Τέτοιες πολιτικές οδηγούν τους λαούς στην εξαθλίωση και στην αύξηση των κερδών για τις πολυεθνικές εταιρίες και το ιδιωτικό κεφάλαιο. Οδηγούν όμως και στην κορύφωση των ανταγωνισμών των πολυεθνικών  και την οικονομική καταβαράθρωση των κρατών ώστε να είναι δυνατός ο πολιτικός έλεγχος, (στην Κύπρο τι έγινε;) και τελικά σε πολεμικές επιχειρήσεις για των έλεγχο στρατηγικών θέσεων και πλουτοπαραγωγικών πόρων. Αυτή είναι η φύση  του κεφαλαιοκρατικού συστήματος (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ).

Αυτές   οιπολιτικές που οδηγούν στην πλήρη φιλελευθεροποίηση της αγοράς και στην ιδιωτικοποίηση των πάντων (το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, κατά τον νόμο της ζούγκλας) σε τι ωφελούν τους εργαζόμενους;

Μπορούν οι εργαζόμενοι να στηρίζουν πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που υποστηρίζουν τέτοιες πολιτικές;

Μπορούν οι αριστεροί να ταυτίζονται με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα;

Μπορεί ένας εργαζόμενος ή πολύ περισσότερο ένας αριστερός να στηρίζει ανθρώπους που η προσωπική τους φιλοδοξία και για εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, τους οδηγεί να προτείνουν ανεφάρμοστες ή ζημιογόνες λύσεις, λόγια που χαϊδεύουν τα’ αυτιά των απλών ανθρώπων, λόγια του αέρα.

Αν κάποιος θεωρεί πως το κόμμα της αριστεράς, το κόμμα που οργανώνει τους εργαζόμενους και διεκδικεί τα συμφέροντα και τα δικαιώματα τους, (στην Κύπρο το ΑΚΕΛ), έκανε λάθη ή θεωρεί πως αδικήθηκε απ’ αυτό, ποιο το όφελος να στηρίξει, να ψηφίσει κόμματα ή πρόσωπα που με τις προτάσεις και τις πολιτικές τους οδηγούν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα, στην εξαθλίωση, στην υποταγή και τους κλείνουν τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον;

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι με την ενεργοποίηση μας, τη δράση μας, τη συμμετοχή μας σε ότι μας αφορά έμμεσα ή άμεσα, να διορθώσουμε πολιτικές, λάθη και παραλήψεις, να ανεβάσουμε το επίπεδο των προτάσεων, θέσεων, της πολιτικής δράσης της αριστεράς.

Δεν τασσόμαστε μ’ αυτούς που μας δημιουργούν τα προβλήματα για να τα λύσουμε ή να μας τα λύσουν.

Ο κάθε αγώνας είναι δύσκολος  και δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες, κούραση, απογοητεύσεις, πισωγυρίσματα. Είναι φορές που θα κάνουμε βήματα προς τα πίσω για να περισώσουμε ότι περισώζεται από δύσκολες καταστάσεις, για να ανεβούμε δυό σκαλιά σ’ ένα μελλοντικό στάδιο. Όπως ο φίλος μου ο δρομέας δεν απόχτησε την αντοχή να κάνει τον ένα μαραθώνιο μετά τον άλλο και να είναι σε θέση να κερδίζει,  από τη μια μέρα στην άλλη, έτσι και όλοι οι αγώνες στη ζωή θέλουν υπομονή,μεθοδικότητα, υποχωρήσεις στην κατάλληλη στιγμή και επίθεση την ώρα που πρέπει. Αλλά το πιο βασικό χρειάζεται θέληση, διεκδικητικότητα, πάλη και μυαλό που να καθοδήγει τη σκέψη και τις αποφάσεις.

Από το 2008 που η αριστερά πέτυχε να εκλέξει τον μέχρι εκείνη τη στιγμή ηγέτη της πρόεδρο της δημοκρατίας, η πλουτοκρατία εξεμάνει και ανήλεος από τότε επιτίθεται στην κυβέρνηση αλλά και γενικά στην αριστερά. Και συντασσόμενη η ντόπια πλουτοκρατία και πολιτικοί της εκφραστές, με το διεθνές κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, ρίχτηκαν σαν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πάνω στα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων και στοχεύουν να τους καταντήσουν σκλάβους όπως πριν μερικές δεκαετίες αλλά όπως και σήμερα συμβαίνει σε κάποιες χώρες ή σε κάποιους εργασιακούς χώρους ακόμα και στην (πολιτισμένη) Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το 1974 η τότε κυβέρνηση, ο τόπος και ο λαός μετά από μια ένοπλη προδοσία βρέθηκαν υπό την κατοχή της Τουρκίας. Σήμερα η κυβέρνηση της ο λαός και ο τόπος βρέθηκε υπό την απειλούμενη κατοχή του διεθνούς κεφαλαίου με διαχειριστή την τρόικα μετά από την οικονομική προδοσία των τραπεζών του ντόπιου κεφαλαίου και των πολιτικών, και νομικών  του εκπροσώπων.

Την ώρα που επιχειρείται ο στραγγαλισμός της κυπριακής οικονομίας με μέτρα λιτότητας τέτοια που να γονατίσουν τους εργαζόμενους και να τους πάρουν ότι με αγώνες σκληρούς και αιματηρούς κέρδισαν, Η κυβέρνηση και η αριστερά που την στηρίζει έδωσαν μια μάχη ώστε να μη χαθούν θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων (δέκατος τρίτος μισθός, ΑΤΑ, να μη ξεπουληθεί κρατική περιουσία και ημικρατικοί οργανισμοί, να μη περιέλθει στα χέρια της τρόικά το φυσικό αέριο, να μη μας επιβληθεί πολιτικός έλεγχος), η κυβέρνηση με σκληρή διαπραγμάτευση και κάτω από την πίεση της ενωμένης δεξιάς αντιπολίτευσης, να μη καθυστερεί, να υπογράψει μνημόνιο όσο γίνεται πιο γρήγορα και κάτω από τις απειλές του υποψήφιου της δεξιάς Νίκου Αναστασιάδη, πέτυχε να μη καταργηθούν οι θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων, να μη ξεπουληθούν οι ημικρατικοί οργανισμοί, να μη περάσει στα χέρια της τρόικα το φυσικό αέριο και κράτησε την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Κράτησε τον δρόμο ανοιχτό έστω και γεμάτο αγκάθια και παγίδες ώστε όταν το εργατικό κίνημα με την  πολιτική του έκφραση, το κόμμα της αριστεράς το ΑΚΕΛ, κρίνουν κατάλληλες τις συνθήκες να προσπαθήσουν να επανακτήσουν δικαιώματα, να κερδίσουν το χαμένο έδαφος και ακόμα περισσότερα που θα βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού.

Η υποψηφιότητα ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΛΑ, αυτές τις προεδρικές εκλογές, δίνει τις προτάσεις που είναι αναγκαίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, ανοίγουν παράθυρο στην ανάπτυξη και κρατούν την ελπίδα για λύση του κυπριακού στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Οι φίλοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εκτός από την κριτική (που γενικά στην ανάλυση μπορεί να συμφωνούμε), τι προτείνουν;

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ λοιπόν και ο κάθε δημοκράτης, έχει υποψήφιο για να στηρίξει.