Έτσι υπάρχει ελπίδα

Το κυπριακό πρόβλημα είναι δημιούργημα των οργανισμών των πολυεθνικών μονοπωλίων (μυστικών υπηρεσιών, ΝΑΤΟ, κυβερνήσεων αυτοκρατοριών του κεφαλαίου). Στόχος τους όπως και σε κάθε παρόμοια περίπτωση, η εξασφάλιση ενεργειακών πηγών, έλεγχος των αγορών, για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη επέκταση των εταιριών τους.

Έτσι η πηγή του προβλήματος είναι ταξική και από αυτή την σκοπιά πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Τη δεκαετία του 1980 έλεγα πως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ στην ουσία δεν δέχονται την λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, έστω και αν επίσημα την υιοθετούσαν και πως αν έρθει η ώρα να διαλέξουν δεν θα είναι υπέρ. Επίσης είχα και έχω την άποψη ότι η δεξιά και από τις δυό πλευρές δεν μπορεί να λύση το πρόβλημα με βάση τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, διότι διακατέχεται από εθνικιστικά σύνδρομα, αλλά και διότι τα συμφέροντα της είναι συνυφασμένα με τα συμφέροντα της διεθνούς αστικής τάξης.

Είχα και έχω την άποψη ότι η αριστερά και όσοι πραγματικά θέλουν λύση με βάση τη δ.δ.ο. και από τις δυό πλευρές πρέπει να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο πάλης και αγώνα, με τέτοιες δράσεις που να καθιστούν μια τέτοια λύση ελπιδοφόρα προοπτική. Κάτι που προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα αυτή η λύση να γίνει κατανοητή και αποδεχτεί από την πλειοψηφία του λαού και από τις δυό πλευρές. Η λύση αν έρθει θα έρθει από τα κάτω και όχι από τις ηγεσίες (εθνικές) διότι οι ηγεσίες για διάφορους λόγους δεν μπορούν να δώσουν τη λύση και πρώτος και κύριος λόγος είναι η άρνηση της Τουρκίας να κάνει θετικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Τότε οι απόψεις αυτές δεν γίνονταν κατανοητές ή αποδεχτές, σήμερα νομίζω πως και άλλοι συμμερίζονται τις δικές μου απόψεις. Τότε υπήρχαν περισσότερες ελπίδες επιτυχίας μιας τέτοιας αντιμετώπισης, σήμερα τα δεδομένα είναι τέτοια που δυσκολεύουν τα πράγματα, παρ’ όλο που υπάρχει περισσότερη επικοινωνία.

Οι ελπίδες υπάρχουν και δεν πρέπει να τις αφήσουμε να πάνε χαμένες.