Νίκος Μπελογιάννης

Το κείμενο αυτό είναι αντιγραφή από: αριστερα δρώμενα. Λόγο χρόνου δεν έκανα κάτι δικό μου και επειδή θεωρώ πως η θησία Μπελογιάννη και τα όσα έγιναν είναι πολύ σημαντικάδεν θέλω να περάσει η μέρα χωρίς μιαν αναφορά.

Σαν σήμερα, χαράματα Κυριακής 30 Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Το παράγγελμα γι’ αυτήν την πολιτική δολοφονία έδωσε το μετεμφυλιακό καθεστώς της αστικής τάξης στην Ελλάδα, μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο. Τιμώντας τη μνήμη του ηρωικού κομμουνιστή, 59 χρόνια από την εκτέλεσή του, ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή εκτενές αφιέρωμα στη ζωή και τη δράση του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα, όπου και πέρασε τα μαθητικά του χρόνια ως τη στιγμή που πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μέλος του ΚΚΕ από το 1934, συνελήφθη από τη βασιλομεταξική δικτατορία το Μάη του 1938 και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών και 2 χρόνια εξορία.
Ο πόλεμος του ’40 τον βρήκε στη φυλακή, ενώ ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες κομμουνιστές που η κυβέρνηση παρέδωσε στους χιτλερικούς. Κατόρθωσε να αποδράσει το Σεπτέμβρη του 1943 και από τότε μέχρι την απελευθέρωση πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και διατέλεσε Πολιτικός Επίτροπος της ΙΙΙ Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση συνέγραψε το βιβλίο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα». Στη διάρκεια της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού αγωνίστηκε πρώτα στην Πελοπόννησο και μετά στη Βόρεια Ελλάδα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά το 1948. Το 1950, έχοντας περάσει στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εξελέγη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα, συνελήφθη το Δεκέμβρη του 1950 μαζί με άλλους συντρόφους του και στις 22 Οκτώβρη 1951 οδηγήθηκε σε δίκη ως «υπονομευτής των εθνικών συμφερόντων».
Στις 15 Φλεβάρη 1952, δικάστηκε για δεύτερη φορά ως «κατάσκοπος». Με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και οπλισμένος με την αξιοπρέπεια του λαϊκού αγωνιστή, μέλους του ΚΚΕ, μετέτρεψε τη δίκη του σε μπούμερανγκ κατά των οργανωτών της και απέδειξε ότι στο «πρόσωπό του δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ». Αγέρωχος διακήρυξε: «Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
Το 2005, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Ν. Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της, είχε μεταξύ άλλων αναφέρει για τον ήρωα κομμουνιστή: «Ο Μπελογιάννης αντιπροσωπεύει έναν κομμουνιστή αγωνιστή που κάνει έως το τέλος το καθήκον του. Εναν κομμουνιστή που συνδυάζει κατά τον καλύτερο τρόπο, σε δύσκολες μέρες, τον πρακτικό αγωνιστή και τον διανοητή αγωνιστή. Στο ένα χέρι του το όπλο και στο άλλο χέρι του η πένα. Αυτά τα δύο, κατά τη γνώμη μου, συνθέτουν το ολοκόκκινο γαρίφαλο του Νίκου Μπελογιάννη (…)
Μπροστά στο μνημείο του Μπελογιάννη μια κουβέντα μπορούμε να πούμε: Σε σκεπτόμαστε σήμερα ακόμα πιο πολύ, όπως και τους αγωνιστές που τα έδωσαν όλα για το λαό, για την πρόοδο, το σοσιαλισμό. Η θυσία του, η πολυσύνθετη προσωπικότητά του, μας δίνει φτερά, συνεχίζουμε ακούραστοι και απτόητοι. Μελετάμε την πείρα του χτες, δουλεύουμε για να είμαστε ικανοί και αδάμαστοι στα προβλήματα του σήμερα, κοιτώντας το μέλλον που θα ‘ρθει, το μέλλον του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού».