Το κοινοτικό συμβούλιο του άγ. Γεωργίου Σολέας, οργανώνει την Κυριακή πρώτη Μάη 2011 συγκέντρωση Στη σκουριώτισσα στις 8:30 το πρωί, όσων έχουν σχέση με την κατεχόμενη αυτή κοινότητα. Στη συγκέντρωση καλούνται και οι συμπατριώτες μας τουρκοκύπριοι οι οποίοι κατοικούσαν στο χωριό μέχρι το 1963 ή τα παιδιά τους.
Η συγκέντρωση θα ξεκινήσει στις 8:30 με λειτουργία στο παρεκκλήσι της Παναγίας σκουριώτισσας. Θ’ ακολουθήσει πορεία μέχρι το κοιμητήριο της κοινότητας, όπου θα γίνει παράκληση. Το μεσημέρι θα γευματίσουμε στο κέντρο πανόραμα στην περιοχή Ορκόντα.
Για καλύτερη οργάνωση παρακαλούμε να γίνονται δηλώσεις συμμετοχής.
Ο άγ. Γεώργιος, το Καλό Χωρίο, ο άγ. Νικόλας και η Πέτρα, είναι τέσσερα χωριά της κοιλάδας της Σολέας που η γενναιοδωρία της ΕΟΚΑ β η οποία έκανε κουμάντο τις τραγικές μέρες πριν και μετά την τούρκική εισβολή, τα έθεσε κάτω από την στρατιωτική εξουσία της Τουρκίας. Για μια βδομάδα τα χωριά αυτά ήταν ακατοίκητα (εκτός από μερικά άτομα, κυρίως ηλικιωμένους),και αφύλαχτα, διότι αυτοί που είχαν την εύθηνη αντί να πάρουν θέσεις μέσα στα χωριά, έμειναν στην σκουριώτισσα. Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση ανθρώπων του ΟΗΕ στην ερώτηση γιατί να έχουν φυλάκιο οι τούρκοι στην εκκλησία του αγ. Γεωργίου δηλαδή μέσα στη νεκρή ζώνη, αντί στην πράσινη γραμμή: (αφού δεν μπήκατε εσείς, μπήκαν αυτοί).
Μια περιοχή έρημη ενώ θα μπορούσε να κατοικείτε και αρκετός κόσμος να έχει τα σπίτια του και τις περιουσίες του. Όμως η περιοχή αυτή παραμένει νεκρή και κανένας δεν μπορεί να πάει, διότι ο κατοχικός στρατός τη θεωρεί στρατιωτική περιοχή.
Άγιος Γεώργιος Σολέας.
Προχωρώντας από την κοινότητα των Κατυδάτων προς την Πεντάγια, αφού περάσουμε την σκουριώτισσα, συναντούμε δύο κτίρια της μεταλλευτικής εταιρίας τα οποία γύρω στο 1965 χρησιμοποιήθηκαν από τον ΟΗΕ ως νοσοκομείο. Από εδώ αρχίζει η κοινότητα του άγ. Γεωργίου Σολέας η οποία βρίσκεται στη νεκρή ζώνη. Μετά τα πιο πάνω κτίρια συναντούμε τα δύο ντεπόζιτα τα οποία τροφοδοτούσαν με νερό τα σπίτια του χωριού. Προχωρούμε και σε μια μεγάλη στροφή ήταν ο καφενές του Ππαshιά (τουρκοκύπριος). Δίπλα ο χωματόδρομος οδηγούσε στην τουρκογειτονιά. Ακολουθόντας τον πρώην ασφαλτόδρομο ο οποίος από τις δύο του πλευρές έχει δέντρα (ήταν οι κήποι των σπιτιών και τα περιβόλια) φτάνουμε εκεί που ήταν το μπακάλικο του Μπραήμη και απέναντι ο δρόμος οδηγεί στο δημοτικό σχολείο (μια αίθουσα και για τις 6 τάξεις με ένα δάσκαλο) και το νεκροταφείο. Από εδώ τα πρώην σπίτια και από τις δύο πλευρές του δρόμου ήτανπυκνά και πολλά ενωμένα, όμως το πράσινο εξακολουθεί να υπάρχει. Στο κέντρο του χωριού ήταν 2 καφενεία (πάνω από το δεύτερο μια φάρμα με κοτόπουλα) και 2 μπακάλικα. Επίσης πιο κάτω είναι η εκκλησία του άγ. Γεωργίου με τον σύλλογο. Αφού περάσουμε μερικά σπίτια ακόμα, φτάνουμε στο δίστρατο, (εδώ είναι οι ζιζιφκιές) αν πάμε ίσια, ανεβαίνουμε τον χαλαντρικά με χωράφια και καφκάλες στα πλαϊνά του δρόμου, θα συναντήσουμε το παρεκκλήσι του προφήτη Ηλία και μετά κατηφορίζουμε για την Πεντάγια. (Εκεί στο παρεκκλήσι έχουν βρεθεί αρχαία. Τώρα είναι ένα τούρκικο φυλάκιο).
Από το σταυροδρόμι, αν πάμε δεξιά πάμε Πέτρα Ελιά Αγκολέμι, για να βγούμε στον Κουτραφά. Πριν την διασταύροσηπάνω δεξιά μια στάνη προβάτων, κάτω ένα αρχινημένο σπίτι κάποιας τουρκοκύπριας και η παλιά βρύση. Ακολουθούν μερικά μέτρα με χωράφια και από τις δύο πλευρές. Στη διασταύρωση δεξιά μια βρύση, πίσω τη βρύση συκιές. Αριστερά ένα παλιό πλινθόκτιστο σπίτι πνιγμένο στα δέντρα. Απέναντι άλλο σπίτι επίσης με δέντρα και στα δεξιά χωράφια και στην άκρη ζιζιφκιές.
Αν πάμε αριστερά οδηγούμαστε στο Καλό Χωριό. Πρώτου φτάσουμε στο γεφύρι του ποταμού καρκότη ο οποίος χωρίζει τα δύο χωριά βρίσκουμε το βενζινάδικο της πετρολίνα ένα ξυλουργίο και φούρνο. (βέβαια όλα αυτά στο παρελθόν διότι τώρα είναι όλα γκρεμισμένα λεηλατιμένα και πολλά καμένα.)
Τρία σπίτια πριν φτάσουμε στην εκκλησία στα δεξιά, ένας χωματόδρομος οδηγεί στα αλώνια και ένας άλλος περνά μπροστά από την εκκλησία για να ενωθεί με το δρόμο που πάει στο Καλό Χωρίο.
Επίσης κάπου στην αρχή του χωριού ήταν και εργοστάσιο κονσερβοποιίας.
Τις δεκαετίες του 1930-1940 το χωριό ήταν σε μεγάλη ακμή επειδή απ΄’ όλα τα μέρη της Κύπρου έρχοντουσαν εδώ για να δουλέψουν στα μεταλλεία της περιοχής.
Αρκετοί έμειναν και έκαναν οικογένειες, γι’ αυτό και πολλοί κάτοικοι της κοινότητας προέρχονται από διάφορα μέρη της Κύπρου, όπως Δάλι, Βασίλια, Λάρνακας Λαπήθου, Πάφο κ.ά.
Πριν την τούρκική εισβολή η κοινότητα αριθμούσε περίπου 200-300 κατοίκους.
Πολλοί κάτοικοι ήταν δάσκαλοι, καθηγητές, μερικοί δούλευαν στην cmc Μεταλλευτική εταιρία, κάποιοι στη Λευκωσία, κάποιοι ήταν γεωργοί, κτηνοτρόφοι. Αρκετοί κάτοικοι είχαν αποδημήσει στο εξωτερικό (Αυστραλία, Αγγλία) όπως επίσης και στη Λευκωσία.
Ο άγ. Γεώργιος ήταν μικτό χωριό μέχρι το 1963, δηλαδή είχε κατοίκους έλληνες και τούρκους οι οποίοι ζούσαν αρμονικά. Όμως ήρθαν τα γεγονότα του 1963 και με τις πιέσεις της tmt αλλά και με τους εκφοβισμούς από ένοπλες ομάδες της ελληνικής πλευράς, οι τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Στη συνέχεια οι ειδικοί σ’ αυτές τις δουλειές άφησαν μόνο τους πλίθινους τοίχους στα σπίτια των ανθρώπων. Ούτε πόρτες ούτε παράθυρα ούτε στέγες. Η Τουρκογειτονιά με το δημοτικό σχολείο ήταν στην πιο ψήλη περιοχή του χωριού. Από εκεί μπορούσε κάποιος να δει μέχρι τη θάλασσα του Ξερού, όπως και τα ωραία ηλιοβασιλέματα.
Οι Ελιές,εσπεριδοειδή, τερατσιές, μεσπιλιές, μιξιές, συκιές, παπουτσοσυκιές, βαλανιδιές, αμπέλια, κλίματα, διαφόρων ειδών λουλλούδια,μέσα σ’ αυτά ήταν και το χασκάshι, σιτιρά,αγρέλια καππάρι και άλλα ήταν η φυτική πλευρά του χωριού.
Προσπάθησα να δώσω με λίγα λόγια και περιεκτικά κάποια στοιχεία για το χωριό, με την ευκαιρία της εκδήλωσης για όσους δεν γνωρίζουν. Θέλω πολύ να γράψω πιο πολλά και πιο αναλυτικά από όσα έζησα γνώρισα, όσα άκουσα και έμαθα, όμως τώρα είναι δύσκολο . Ελπίζω να τα καταφέρω στο μέλλον.
