Αγαπάτε αλλήλους, εκτός τους κομμουνιστές, τους τούρκους και τους μαύρους. Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου, εκτός αν νομίζεις ότι κινδυνεύει η εξουσία σου από αυτόν ή θέλεις να προωθήσεις κάποιον άλλον σε εξουσία που θέλεις να ελέγχεις. Ο έχων 2 χιτώνες να δίνει τον ένα στους φτωχούς, μιλούμε για χιτώνες και όχι για χρήματα ή ότι δήποτε άλλο. Όλοι πρέπει ν’ ακούν τις λειτουργίες γι’ αυτό και τα μεγάφωνα πρέπει να είναι στο τέρμα ώστε να ακούν και αυτοί που δεν παν εκκλησία, θέλουν δε θέλουν και οι καμπάνες πρέπει να παίζουν δυνατά τουλάχιστον 5 λεπτά για να ξυπνούν αυτούς που θέλουν να κοιμούνται. Διότι δε ννοειται κάποιος να μην είναι χριστιανός ή να μη λαμβάνει υπ’ όψη την επιχείρηση εκκλησία. Μόλις γεννηθεί κάποιος πρέπει να πάει στην εκκλησία και σύντομα να βαφτιστεί μη προλάβει και σκεφτεί και αποφασίσει διαφορετικά.
Τα πιο πάνω είναι κάποιες αρχές (νοοτροπίες εξουσιαστικές) που είτε το συνειδητοποιεί ή όχι, έχει η επιχείρηση εκκλησία.
Στους κόλπους της εκκλησίας πάντα γινόταν εξοντωτικός αγώνας εξουσίας. Έπαιζε και θέλει να εξακολουθεί να παίζει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στην πολιτική εξουσία. Τον ρόλο αυτό τον παίρνει από μόνος του ο ηγέτης της επιχείρησης εκκλησία για να διασφαλίζει όπως νομίζει τα συμφέροντα του καλύτερα. Όμως τον ρόλο αυτό τον δίνουν ή ανέχονται να έχει ο εκάστοτε ηγέτης της εκκλησίας πολιτικοί και πολιτικές δυνάμεις, (ας μη μας διαφεύγει η διαχρονική σύνδεση θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας και κύρια ο χριστιανισμός σαν στήριγμα της καπιταλιστικής εξουσίας). Εξαίρεση νομίζω δε μπορεί να έχει ο κόσμος που με τη συντηρητική του σκέψη ανέχεται και φοβάται να αρθρώσει λόγο ενάντια στην εξουσία της εκκλησίας.
Είναι χαρακτηριστικό σύγχρονης κοινωνίας τα εκκλησάκια στα σχολεία, ο εκκλησιασμός και αγιασμός στα σχολεία; Είναι χαρακτηριστικό σύγχρονης κοινωνίας κάθε τι που θα εγκαινιαστεί είτε δημόσιο κτίριο ήίδιωτικό είτε πάρκο, είτε σωματείο ακόμα και της αριστεράς να γίνεται αγιασμός; (δε ξέρω τα μπουρδέλα κάνουν εγκαίνια με αγιασμό;)
Όλα αυτά γιατί τα γράφω; Διότι μας έχουν εμπεδώσει πως σ’ όλους τους τομείς της ζωής μας οι παπάδες παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κ’ έτσι φτάνουμε στο σημείο ο αρχιεπίσκοπος που εκλεγείκε με το 10% να θέλει να επιβάλει τις επιθυμίες του για τον πρόεδρο της βουλής σήμερα, τον πρόεδρο της δημοκρατίας αύριο, τον υπουργό παιδείας χτες και νυν και αεί, (λες και είναι ο μόνος γνώστης της ελληνικής παιδείας), όπως θέλει να επιβάλει και τις επιθυμίες του για τη λύση ή καλύτερα τη μη λύση του κυπριακού. Εδώ να διερωτηθώ: αυτές οι ενέργειες έχουν την έγκριση των υπόλοιπων συνοδικών ή σιωπούν; Είτε το ένα συμβαίνει ή το άλλο το πρόβλημα είναι μεγάλο και για την κοινωνία, τους πολιτικούς θεσμούς, αλλά και για τον χριστιανισμό ως πνευματική λειτουργία και ηθική διδασκαλία.
Οι παπάδες έχοντας το αλάθητο κατά πως νομίζουν, έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.
Πότε επιτέλους εμείς οι πολίτες, τα κόμματα, οι διάφοροι οργανισμοί κρατικές υπηρεσίες, θα ανεχόμαστε τον εξουσιαστικό ρόλο των ιεραρχών, λες και έχουμε θεοκρατικό καθεστώς; Είναι καιρός οι ιεράρχες να περιοριστούν στον ρόλο τους ως λειτουργοί ενός θρησκευτικού οργανισμού.
Αγαπάτε αλλήλους, εκτός τους κομμουνιστές, τους τούρκους και τους μαύρους. Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου, εκτός αν νομίζεις ότι κινδυνεύει η εξουσία σου από αυτόν ή θέλεις να προωθήσεις κάποιον άλλον σε εξουσία που θέλεις να ελέγχεις. Ο έχων 2 χιτώνες να δίνει τον ένα στους φτωχούς, μιλούμε για χιτώνες και όχι για χρήματα ή ότι δήποτε άλλο. Όλοι πρέπει ν’ ακούν τις λειτουργίες γι’ αυτό και τα μεγάφωνα πρέπει να είναι στο τέρμα ώστε να ακούν και αυτοί που δεν παν εκκλησία θέλουν δε θέλουν και οι καμπάνες πρέπει να παίζουν δυνατά τουλάχιστον 5 λεπτά για να ξυπνούν αυτούς που θέλουν να κοιμούνται. Διότι δεννοειται κάποιος να μην είναι χριστιανός ή να μη λαμβάνει υπ’ όψη την επιχείρηση εκκλησία. Μόλις γεννηθεί κάποιος πρέπει να πάει στην εκκλησία και σύντομα να βαφτιστεί μη προλάβει και σκεφτεί και αποφασίσει διαφορετικά.Τα πιο πάνω είναι κάποιες αρχές που είτε το συνειδητοποιεί ή όχι, έχει η επιχείρηση εκκλησία.
Στους κόλπους της εκκλησίας πάντα γινόταν εξοντωτικός αγώνας εξουσίας. Έπαιζε και θέλει να εξακολουθεί να παίζει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στην πολιτική εξουσία. Τον ρόλο αυτό τον παίρνει από μόνος του ο ηγέτης της επιχείρησης εκκλησία για να διασφαλίζει όπως νομίζει τα συμφέροντα του καλύτερα. Όμως τον ρόλο αυτό τον δίνουν ή ανέχονται να έχει ο εκάστοτε ηγέτης της εκκλησίας πολιτικοί και πολιτικές δυνάμεις, (ας μη μας διαφεύγει η διαχρονική σύνδεση θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας και κύρια ο χριστιανισμός σαν στήριγμα της καπιταλιστικής εξουσίας). Εξαίρεση νομίζω δε μπορεί να έχει ο κόσμος που με τη συντηρητική του σκέψη ανέχεται και φοβάται να αρθρώσει λόγο ενάντια στην εξουσία της εκκλησίας.
Είναι χαρακτηριστικό σύγχρονης κοινωνίας τα εκκλησάκια στα σχολεία, ο εκκλησιασμός και αγιασμός στα σχολεία. Είναι χαρακτηριστικό σύγχρονης κοινωνίας κάθε τι που θα εγκαινιαστεί είτε δημόσιο κτίριο ήίδιωτικόείτε πάρκο, είτε σωματείο ακόμα και της αριστεράς να γίνεται αγιασμός; (δε ξέρω τα μπουρδέλα κάνουν εγκαίνια με αγιασμό;)
Όλα αυτά γιατί τα γράφω; Διότι μας έχουν εμπεδώσει πως σ’ όλους τους τομείς της ζωής μας οι παπάδες παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κ’ έτσι φτάνουμε στο σημείο ο αρχιεπίσκοπος που εκλεγείτε με το 10% να θέλει να επιβάλει τις επιθυμίες του για τον πρόεδρο της βουλής σήμερα, τον πρόεδρο της δημοκρατίας αύριο, τον υπουργό παιδείας χτες και νυν και αεί, (λες και είναι ο μόνος γνώστης της ελληνικής παιδείας), όπως θέλει να επιβάλει και τις επιθυμίες του για τη λύση ή καλύτερα τη μη λύση του κυπριακού. Εδώ να διερωτηθώ: αυτές οι ενέργειες έχουν την έγκριση των υπόλοιπων συνοδικών ή σιωπούν; Είτε το ένα συμβαίνει ή το άλλο το πρόβλημα είναι μεγάλο και για την κοινωνία, τους πολιτικούς θεσμούς, αλλά και για τον χριστιανισμό ως πνευματική λειτουργία και ηθική διδασκαλία.
Οι παπάδες έχοντας το αλάθητο κατά πως νομίζουν, έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.
Πότε επιτέλους εμείς οι πολίτες, τα κόμματα, οι διάφοροι οργανισμοί κρατικές υπηρεσίες, θα ανεχόμαστε τον εξουσιαστικό ρόλο των ιεραρχών, λες και έχουμε θεοκρατικό καθεστώς; Είναι καιρός οι ιεράρχες να περιοριστούν στον ρόλο τους ως λειτουργοί ενός θρησκευτικού οργανισμού.