Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Μερικά που έγιναν!

Ανασκοπώντας την κοινωνική πολιτική της Κυβέρνησης θα διαπιστώσουμε ότι το κοινωνικό κράτος επί της δικής μας διακυβέρνησης ενισχύθηκε πάρα πολύ. Ανάμεσα σε αυτά που εφαρμόσαμε θα ξεχώριζα την υιοθέτηση του πασχαλινού επιδόματος για τους συνταξιούχους και το πρόγραμμα στήριξης των χαμηλών συντάξεων, την αύξηση των στεγαστικών προγραμμάτων και της παρεχόμενης βοήθειας προς τους πρόσφυγες, τα φτωχά και νεαρά ζευγάρια, την ενίσχυση της φοιτητικής και μαθητικής μέριμνας. Στα πλαίσια της κοινωνικής μας πολιτικής εισαγάγαμε την πολιτική της ποσόστωσης για προσλήψεις ατόμων με αναπηρίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δημόσιες συγκοινωνίες, αυξήσαμε το δημόσιο βοήθημα και τον κατώτατο μισθό και θα ‘λεγα χωρίς ίχνος υπερβολής ότι για πρώτη φορά αποκτήσαμε επαρκές σύστημα δημοσίων συγκοινωνιών. Ξοφλήσαμε τα αγροτικά χρέη που εκκρεμούσαν για 35 χρόνια. Δώσαμε τέλος στην έλλειψη πόσιμου νερού. Οι Κύπριοι ποτέ δεν θα ξαναδιψάσουν. Δυστυχώς, όμως, πολλά από αυτά τα σημαντικά βήματα προς τα μπρος ανακόπηκαν από την οικονομική κρίση. Θέλω, όμως, να υπογραμμίσω ότι ακόμα και μετά από τις περικοπές στις οποίες υποχρεωτικά προβήκαμε σε διάφορα προγράμματα και επιδόματα, υπάρχουν αυτά που εξακολουθούν να είναι πιο ψηλά από ό,τι ήταν όταν εμείς αναλάβαμε την εξουσία. Για παράδειγμα, ο μέσος όρος της παρεχόμενης βοήθειας στα στεγαστικά προγράμματα το 2007 ήταν 21 χιλιάδες ευρώ και σήμερα μετά τις περικοπές είναι περίπου 36 χιλιάδες ευρώ. Επιπρόσθετα, κάποια από τα επιδόματα που εμείς εισαγάγαμε, δώσαμε σκληρή μάχη με την Τρόικα για να τα διατηρήσουμε έστω και μειωμένα, για να μπορούμε μετά, όταν καλυτερέψουν οι συνθήκες, να τα επαναφέρουμε εκεί που προηγουμένως τα αυξήσαμε.

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Όλοι αυτοί ποιούς στηρίζουν; Το λιγότερο θα έπρεπε να σιωπούν!

Από την εφημερίδα Χαραυγή Κυριακή 23 Δεκέμβρη 2012.
                              Η επιστολή - έγγραφο φωτιά του Αδάμου Χαρίτωνος

Πρόεδρο και μέλη του Συμβουλίου Μελάθρου Αγωνιστών ΕΟΚΑ
Πρόεδρο και μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής Συνδέσμων ΕΟΚ
Πρόεδρο και μέλη Συμβουλίου Μνήμης και Τιμής Αγώνος ΕΟΚΑ
Κύριοι,
Ελαβα γνώση της συνέντευξης του Διευθυντή του Μελάθρου των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ κ. Χρ. Καραγιώργη και γέμισε η ψυχή μου πικρία, αηδία και απογοήτευση.
Θέλω όμως, να είμαι πέρα για πέρα ειλικρινής με όλους. Ανέμενα ότι οι ιθύνοντες του αγωνιστικού κόσμου θα αντιδρούσαν. Ανέμενα ότι το Συμβούλιο του Μελάθρου, τουλάχιστον, θα του έδινε τα παπούτσια στο χέρι. Ανέμενα ότι τα εκτελεστικά όργανα των Συνδέσμων θα αντιδρούσαν και θα διαχώριζαν τη θέση τους. Εντούτοις, τίποτα δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Γι' αυτό η αηδία και η πικρία μου έχουν πολλαπλασιαστεί. Η συνέντευξη Καραγιώργη έπρεπε να ευαισθητοποιήσει όλους μας. Διότι εκτός από υβριστική για τον Αρχηγό μας και ολόκληρο τον αγωνιστικό κόσμο, συνιστά και κατάφωρη παραχάραξη της ιστορίας, τόσο του Διγενή όσο και όλων εκείνων που τον ακολούθησαν. Χωρίς να αντιπαρέρχομαι το θράσος του, να θέλει να δώσει εύσημα καλής διαγωγής στο ΑΚΕΛ, αφού ''ο αγώνας του '55-'59 ήταν αγώνα ολόκληρου του κυπριακού λαού… έστω κι αν η αριστερά συμπεριφέρθηκε στην αρχή τουλάχιστον όπως συμπεριφέρθηκε''. Παρ' όλα αυτά τα πολύ σοβαρά που τον καθιστούν υπόδικο στη συνείδηση κάθε τίμιου πατριώτη, δεν θα επιμείνω, γιατί αλλού στοχεύει η παρούσα. Στόχος μου είναι η αξιοπρέπειά μου και η αξιοπρέπειά σας.
Ο κ. Καραγιώργης, όταν έβγαλε τη γλώσσα του περίπατο, δεν δίστασε να ισχυριστεί ότι, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ του 1971-74 ''παρεσύρθησαν''.
Ερωτώ: Από ποιον παρεσύρθησαν; Βέβαια, αν δεχθούμεν την ύβρη του κ. Καραγιώργη σαν αληθινή, η απάντηση είναι ασφαλής και μία: Από τον Διγενή.
Ερωτώ και πάλιν και πρέπει να απαντήσετε. Ηταν στο ήθος του Διγενή να εξαπατά και παρασύρει ανθρώπους και προπαντός τους αγωνιστές; Και να τους παρασύρει σε τι; Και χάρη ποίων συμφερόντων; Δικών του; Της στρατιωτικής Κυβερνήσεως ή ξένων κυβερνήσεων, για να γίνει από ''Αξιος της Πατρίδος'', προδότης της Πατρίδος, όπως τον θέλουν οι χολερικοί εχθροί μας;
Αν δεχθούμε ότι ''παρασυρθήκαμε'' δεν φτύνουμε μόνο την ιστορία μας. Φτύνουμε και τον νου και την αξιοπρέπειά μας. Διότι κι αν υποτεθεί ότι ''παρασύρθηκαν'' κάποιοι θερμόαιμοι νεαροί, οι άλλοι όλοι ''παρασύρθηκαν''; Και ερωτώ, κύριοι ιθύνοντες των Συνδέσμων Αγωνιστών και του Μελάθρου Αγωνιστών.
Παρασύρθηκαν:
ο Θάσος Σοφοκλέους: Βουλευτής, Γυμνασίαρχος, Τομεάρχης, ο Ανδρέας Αγγελόπουλος: Επιχειρηματίας, ο Πανίκος Σωτηρίου: Δικηγόρος, ο Γαβριήλ Μηνάς: Κορυφαίος εκπαιδευτικός, Λυκειάρχης, ο Κυριάκος Σαβεριάδης: Δικηγόρος - Ποινικολόγος, ο Αντώνης Καράς: Δικηγόρος, Βουλευτής, ο Σοφοκλής Χατζηγιάννης: Δικηγόρος, Βουλευτής, ο Σταύρος Ζάκος: Επιχειρηματίας, Υποτομεάρχης, Τομεάρχης, ο Κίκης Κωνσταντίνου: Επιχειρηματίας, Πρ. Αξιωματικός Ελληνικού Στρατού, ο Γιάννης Κασίνης: Θεολόγος, Τομεάρχης, ο Ανδρέας Παρασκευάς: Θεολόγος, ο Στέλιος Στυλιανού: Δικηγόρος, ο Φώτης Παπαφώτης: Θεολόγος, Τομεάρχης, ο Ρένος Κυριακίδης: Γυμνασιάρχης, Τομεάρχης, ο Γεώργιος Χατζηνικολάου: Λυκειάρχης, ο Δημήτρης Συλλούρης: Πολιτικός μηχανικός, Βουλευτής, ο Σπύρος Αρότης: Δημοσιογράφος, Νομικός, Διευθ. Γραφείου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, ο μ. Γλαύκος Κασουλίδης: Ιατρός - πατέρας Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ο Κώστας Αδαμίδης: Δικηγόρος, πρώην Υπουργός, ο Κώστας Χατζηπιέρας: Δικηγόρος, ο Χριστάκης Χατζηευτυχίου: Καθηγητής, ο Θεόδωρος Παναγιώτου: καθηγητής  Πανεπιστη- μίου, ο Κώστας Γιαλλουρίδης: Γυμνασιάρχης - Αγωνιστής Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πίπος Ιωαννίδης: Δικηγόρος, ο Γεώργιος Παλαιολόγος: Τραπεζικός-Αντάρτης, ο Σωκράτης Ηλιάδης: μεγαλοεπιχειρηματίας, ο Γεώργιος Βασιλειάδης: Αρχιδικαστής, ο Ανδρέας Βασιλείου: Συντεχνιακός, ο Κώστας Τσέλλος: Ιατρός, ο Αλέξανδρος Κιαγιάς: Δάσκαλος - πρ Πρόεδρος ΠΟΕΔ, ο Γιαννάκης Δρουσιώτης Ανδρέας: Δικηγόρος, Τομεάρχης, ο Ανδρέας Βασιλείου (Αρναούτης): Τραπεζικός, ο Λεύκιος Ροδοσθένους: πρ. Βουλευτής, Τομεάρχης, ο Σωτηράκης Γιαννάκης: πρ. Βουλευτής, Τομεάρχης, ο Φρίξος Μαρκίδης: Πρύτανης του Δικηγορικού Συλλόγου, ο Δημητράκης Χαχολιάδης: πρ. Πρόξενος, Επιχειρηματίας, ο Στέλιος Χρηστίδης: Δικηγόρος, ο Χρίστος Πουργουρίδης: Δικηγόρος, Βουλευτής, ο Παναγιώτης Κουζούπης: Δικηγόρος, ο Νίκος Σέρβος: Χημικός, ο Αρης Χατζηγεωργίου: Εμποριολόγος, Επιχειρηματίας, πρώην Υπουργός, ο Σόλων Ποιηταρίδης: Επιχειρηματίας, Τομεάρχης, ο Γεώργιος Ολύμπιος: Καταζητούμενος, Αξιωματικός Εθνικής Φρουράς, ο Ανδρέας Παπαπέτρου: Λοχαγός της Εθν. Φρουράς, ο Σάββας Μισός: Καταζητούμενος, Γεωργός, ο Λουκής Χατζηλουκάς: Δάσκαλος
Aυτός που υπογράφει, και μαζί του η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών, αισθανόμαστε περήφανοι που υπηρετήσαμε την Εθνικήν Iδέα της Eνώσεως υπό τον Aρχηγόν Διγενή. Tο λέμε και το υπογράφουμε. Oσοι αρνούνται την τιμή αυτή, είναι χωρίς ανδρισμό και αξιοπρέπεια. Eίναι τυχοδιώκτες και ιδιοτελή ανθρωπάρια που είχαν έρθει στον Διγενή για να καρπωθούν οφέλη, κι όταν είδαν ότι χάθηκε η υπόθεσή μας, μεταμφιέστηκαν σε κριτές και επικριτές του Διγενή και των αγώνων του. Oπως ο αναξιοπαθών κ. Σωτηρίου που βγήκε στην τηλεόραση να υπερασπίσει δήθεν τον Διγενή και τους αγωνιστές του, και αντ’ αυτού μας μίλησε για τις δήθεν διαφωνίες του και την αντιχουντική του δράση. Aιδώς Aργείοι.
Ολοι αυτοί παρεσύρθηκαν, κατά τα λεγόμενα του κ. Καραγιώργη. Το δέχονται; Και αν δεχθούμε ότι ''παρασύρθησαν'', εάν κάποτε αποταθούν στον κ. Καραγιώργη να τους παράσχει ιατρική βοήθεια θα τους αναγκάσει και να μετανοήσουν;
Λευκωσία 9 Ιουνίου 1995
Με εκτίμηση
Αδάμος Χαρίτωνος
Υποτομεάρχης ΕΟΚΑ 1971-1974

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Καληνύχτα!

Γιατί απευθυνθήκαμε στο μηχανισμό στήριξης (τρόικα), αφού τους θεωρούμε κλεφταράδες; Αν του πει κανένας λάμνε shυλομαυροΫρευκε εν να φταίει; Απευθυνθήκαμε Νίκο Αναστασιάδη, διότι μας ανάγκασαν αυτοί που επιμελώς αποφεύγεις να κατονομάσεις και να τους αποδόσεις ευθύνες, διότι είναι μέρος της τάξης που εκφράζεις εσύ και το κόμμα σου και της οποίας είσαι υποψήφιος.
Παλαιότερα ο κόσμος που βρισκόταν σε οικονομική ανάγκη απευθυνόταν στους τοκογλύφους ξέροντας τις συνέπειες, όμως επειδή δεν είχε άλλη επιλογή δανειζόταν από τους τοκογλύφους, ξέροντας πως είναι κλεφταράδες. Διάβασε και λίγο Παύλο Λιασίδη και ίσως καταλάβεις. (Τα βάσανα του φτωχού Πετρη) αν δεν κάνω λάθος, ποιήμα του Παύλου Λιασίδη.

Ο υποψήφιος της πλουτοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος αγωνιζόταν (και αγωνίζεται, άσχετα με το τι συμφώνησε με την μισή ηγεσία   του ΔΗΚΟ), για ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών, τώρα μας λέει ότι έχει πρόταση για να μην ιδιωτικοποιηθούν και ποια είναι αυτή η πρόταση, μας είπε; Μιλούν για μετοχοποίηση των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Και ποιοι θα πάρουν τις μετοχές; Οι μισθωτοί εργαζόμενοι; Οι άνεργοι; Οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες; Ασφαλώς θα τις πάρουν οι έχοντες το χρήμα, αυτοί που ο Αναστασιάδης και τα κόμματα της δεξιάς εκφράζουν.
Μας είπε ο σοφός Αναστασιάδης πως για την ανεργία ευθύνεται ο Χριστόφιας και η κυβέρνηση του. Μήπως ευθύνεται και για τα εκατομμύρια ανέργων στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις ΗΠΑ; Και αν στον υπόλοιπο κόσμο για την ανεργία δεν φταίει ο Χριστόφιας και η αριστερά ποιος φταίει; Μήπως  εδώ και αλλού  είναι συνέπεια του καπιταλισμού και ιδιαίτερα ευθύνεται για τις οξυμένες συνέπειες ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που θαυμάζει ο υποψήφιος της πλουτοκρατίας και το κόμμα του;


Παύλος Λιασίδης: «Μπλέπει περίτου ο στραός, που έναν μεθυσμένον»
«Οι γλυκάες των Πατρίδων, εγεννήσαν τους πολέμους»

Καλημέρα:

Πόσες βλακείες ακόμα να διαβάσουμε και θ’ ακούσουμε. Σήμερα στην (εφημερίδα) ;Αλήθεια;
Γράφει πως ο Νίκος Αναστασιάδης (υποψήφιος της πλουτοκρατίας), είπε ότι θα τα καταφέρει επειδή έχει το DNA του έλληνα! Έχουν οι έλληνες ξεχωριστό DNA; Έκανε αναλύσεις DNA ο Νίκος Αναστασιάδης; Αν έκανε θα δείχνουν πως το DNA του είναι όμοιο με του χαμαιλέοντα! Νομίζω πρέπει να πάει στον Σταύρο Μαλά να του κάνει μαθήματα γενετικής!
Αφού το ακούσαμε κι’ αυτό δεν χρειάζεται να ακούσουμε τίποτε άλλο! Μας τα είπε όλα ο μετανοήσας για τις θέσεις του και τις κατηγορίες του κατά του ΔΗΚΟ, του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Έτσι ακριβώς

Να πεθάνει ο Χριστόφιας!
της Ελευθερίας Βουτή
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ

Το σύνθημα αυτό που πρωτακούστηκε έξω από το προεδρικό και που στη συνέχεια φροντίζουν να μας το θυμίζουν σε ποδοσφαιρικά γήπεδα, ακόμα και σε clubs, είναι η κυπριακή έκδοση του αιτήματος του νεοφιλελευθερισμού: στο πρόσωπο του Χριστόφια απαιτείται ο θάνατος της αριστεράς και ό,τι αυτή εκφράζει, ό,τι εκπροσωπεί και για ό,τι αγωνίζεται.

Στο πρόσωπο του Χριστόφια η νεοφιλελεύθερη συντηρητική δεξιά της Κύπρου είδε να αναδεικνύεται στο ύπατο αξίωμα η αριστερά, το μίασμα, ο κάθε γιος της πλύστρας που αποτελούν εμπόδιο στην επέλαση του κεφαλαίου στο πολιτικό σκηνικό και στην άνευ όρων παράδοση των εργασιακών σχέσεων και των εργατικών κεκτημένων στις ορέξεις του. Στόχος πλέον είναι να διασφαλιστεί ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί ξανά.

Το αίτημα εκφράστηκε ωμά και ξεκάθαρα: Να πεθάνει ο Χριστόφιας!

Να πεθάνει ο Χριστόφιας επειδή προσπάθησε να φορολογήσει τον πλούτο και την ακίνητη ιδιοκτησία. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί έλυσε το ζήτημα των αγροτικών χρεών. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί προσπαθεί να μεταρρυθμίσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί θέλει ιατρική σχολή στην Κύπρο, γιατί θέλει η δημόσια παιδεία να επεκταθεί, γιατί θέλει να είναι δικαίωμα όλων. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί στήριξε τους φοιτητές, τους συνταξιούχους, τους χαμηλά αμοιβόμενους με επιδόματα και παροχές. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί έλυσε το υδατικό πρόβλημα. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί αναβάθμισε το σύστημα των δημόσιων μεταφορών. Να πεθάνει ο Χριστόφιας γιατί έκοψε τις πολλαπλές συντάξεις και μείωσε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που αυτοί έβαζαν με τη σέσουλα στη δημόσια υπηρεσία για να εξασφαλίζουν ψήφους.

Να πεθάνει!!!

Ο Χριστόφιας και η αριστερά έδωσαν αυτή την πενταετία χιλιάδες λόγους για τους οποίους πρέπει να πεθάνουν. Και αφού η φυσική εξόντωση του Προέδρου είναι κάτι που δοκίμασαν ξανά στο παρελθόν και δεν τους βγήκε, πρέπει αυτός και το κόμμα του να πεθάνουν πολιτικά, να αποδομηθούν, να εξευτελιστούν, να διασυρθούν...

Κυρίως πρέπει να πεθάνουν επειδή αρνούνται πεισματικά να ξεπουλήσουν την Κύπρο.

Πρέπει να πεθάνουν επειδή τόλμησαν να διαπραγματευτούν το κυπριακό με προτάσεις που καταργούν την εθνοτική αντιπαράθεση και ενώνουν Ε/Κ και Τ/Κ. Επειδή θέλουν η Κύπρος να επανενωθεί και να αποτελέσει τόπο ευημερίας όλων των κατοίκων της.

Πρέπει να πεθάνουν επειδή αρνούνται πεισματικά παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς από το εξωτερικό και άλλο τόσο από το εσωτερικό να ξεπουλήσουν και το τελευταίο εργασιακό κεκτημένο.

Πρέπει να πεθάνουν επειδή δεν έβγαλαν στο σφυρί τον πλούτο του τόπου, πλούτος ο οποίος ανήκει πρώτα και κύρια στο λαό.

Επιστρατεύοντας τις εφημερίδες και τα κανάλια προσπαθούν νυχθημερόν να μας πείσουν ότι δεν είναι ο κύριος Ορφανίδης και οι διοικήσεις των τραπεζών που μας οδήγησαν στη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται ο τόπος σήμερα αλλά ο Χριστόφιας και η αριστερά.

Το παραδεχόμαστε! Τα 10 δις που χρειάζονται οι τράπεζες δεν προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη παραχώρηση δανείων με μηδενικές εξασφαλίσεις στην Ελλάδα, ούτε από την αγορά ελληνικών ομολόγων από τους Γερμανούς που προσπαθούσαν να τα ξεφορτωθούν για να πάρουν κάποιοι τις μίζες και τα μπόνους.

Είναι αποτέλεσμα διαγραφών δανείων της ΕΔΟΝ, της ΠΟΓΟ, της Ομόνοιας και του Άδωνη Δαλιού. Γι’ αυτό οδηγούμαστε στο μηχανισμό! Γι’ αυτό ο Κύπριος έχασε και θα χάσει τη δουλειά του, γι’ αυτό θα χάσει από τους μισθούς του, γι’ αυτό θα χάσει από τα ωφελήματα του.

Ο Χριστόφιας και η αριστερά φταίν και πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν πήραν έγκαιρα μέτρα… για το κιβούρι των εργαζομένων. Αλήθεια, δεν μας είπε ποτέ κανένας πόσα δις ευρώ έπρεπε η κυβέρνηση να ‘χει προχειρα να κλείνει τις τρύπες των τραπεζών. Ούτε μας είπαν ποτέ από πού έπρεπε να τα βρει…

Κι ενώ όλο αυτό τον καιρό έπρεπε να πεθάνει ο Χριστόφιας επειδή δεν κατέφευγε στην Τρόικα και αναζητούσε άλλες λύσεις, μετά έπρεπε να πεθάνει επειδή μας έφερε την Τρόικα. Όταν την έφερε έπρεπε να πεθάνει επειδή δεν δεχόταν ό,τι του έλεγε η Τρόικα και είχε το θράσος να διαπραγματευτεί, μετά έπρεπε να πεθάνει επειδή κατάφερε να διασώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί.

Αύριο κάτι άλλο θα θυμηθούν…

Αυτό που δεν ξέρουν όλοι αυτοί είναι ότι η αριστερά δεν φοβάται να πεθάνει όταν πρόκειται για την υπεράσπιση του δίκιου, την δημοκρατίας, της ελευθερίας και του καλού αυτού του τόπου. Το έκαμε στα Οκτωβριανά απέναντι στους Εγγλέζους, αγωνίστηκε στην Ισπανία, πολέμησε τον χιτλεροφασισμό, αντιστάθηκε στα μεταλλεία, χτυπήθηκε από πέτρες που έριξαν χέρια κουκουλοφόρων , σκοτώθηκε πάνω στον Πενταδάχτυλο για να σώσει την πατρίδα που αυτοί πρόδωσαν….

Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι η αριστερά πεθαίνει κάθε μέρα εδώ και 86 τόσα χρόνια αλλά ποτέ δεν πέθανε...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Δείγμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών$

Γράφτηκε την Πέμπτη 29 Νοέμβρη 2012.
Στην Κύπρο η τρόικα εισηγήθηκε την κατάργηση της εισφοράς του κράτους στις κοινωνικές ασφαλίσεις (εκτός των άλλων, που και η δεξιά της Κύπρου και η ντόπια πλουτοκρατία συμφωνούν).
Στόχος να μειωθεί η κρατική παρέμβαση και ο κόσμος να στραφεί για ασφάλειες στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Κόστος; (Για τους εργαζόμενους)
Στην Πορτογαλία η κυβέρνηση κόβει τα κοντυλιά για την δημόσια υγεία.
Στόχος η κατάργηση της δημόσιας υγείας και ο κόσμος ν’ απευθύνεται για την υγεία του στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Κόστος;
Στην Κύπρο ο συναγερμός και ο υποψήφιος του για την προεδρία Νίκος Αναστασιάδης προτείνουν λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων (αλλά τελικά όλων) των ημικρατικών οργανισμών, (έστω και αν συμφώνησαν με το ΔΗΚΟ διαφορετικά, ο Νίκος Αναστασιάδης με την πρώτη ευκαιρία το επαναφέρει). Προωθούν την κατάργηση της δημόσιας υγείας και υποστηρίζουν την καταβολή διδάκτρων στα κρατικά πανεπιστήμια.
Στόχος η στροφή στην ιδιωτική εκπαίδευση. Κόστος;

Οι συντηρητικές δυνάμεις στην ευρωπαϊκή ένωση προωθούν ιδιωτικοποίηση των λιμανιών καταργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας και κατά συνέπεια την ανάληψη των εργασιών  από φτηνό εργατικό δυναμικό αφού αυτό θα συμφέρει τις εταιρίες που θα χειρίζονται τα λιμάνια και η απορύθμιση  των εργασιακών σχέσεων θα είναι γεγονός.
Όλ’ αυτά είναι πολιτικές της νεοφιλελεύθερης δεξιάς στην Ευρώπη και του (ΔΗ) (ΣΥ)ναγερμού στην Κύπρο που αποτελεί μέρος αυτής.
Θέλουν το κράτος απλό ρυθμιστή των οικονομικών συναλλαγών.
Τέτοιες πολιτικές οδηγούν τους λαούς στην εξαθλίωση και στην αύξηση των κερδών για τις πολυεθνικές εταιρίες και το ιδιωτικό κεφάλαιο. Οδηγούν όμως και στην κορύφωση των ανταγωνισμών των πολυεθνικών  και την οικονομική καταβαράθρωση των κρατών ώστε να είναι δυνατός ο πολιτικός έλεγχος, (στην Κύπρο τι έγινε;) και τελικά σε πολεμικές επιχειρήσεις για των έλεγχο στρατηγικών θέσεων και πλουτοπαραγωγικών πόρων. Αυτή είναι η φύση  του κεφαλαιοκρατικού συστήματος (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ).
Αυτές   οιπολιτικές που οδηγούν στην πλήρη φιλελευθεροποίηση της αγοράς και στην ιδιωτικοποίηση των πάντων (το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, κατά τον νόμο της ζούγκλας) σε τι ωφελούν τους εργαζόμενους;
Μπορούν οι εργαζόμενοι να στηρίζουν πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που υποστηρίζουν τέτοιες πολιτικές;
Μπορούν οι αριστεροί να ταυτίζονται με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα;
Μπορεί ένας εργαζόμενος ή πολύ περισσότερο ένας αριστερός να στηρίζει ανθρώπους που η προσωπική τους φιλοδοξία και για εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, τους οδηγεί να προτείνουν ανεφάρμοστες ή ζημιογόνες λύσεις, λόγια που χαϊδεύουν τα’ αυτιά των απλών ανθρώπων, λόγια του αέρα.
Αν κάποιος θεωρεί πως το κόμμα της αριστεράς, το κόμμα που οργανώνει τους εργαζόμενους και διεκδικεί τα συμφέροντα και τα δικαιώματα τους, (στην Κύπρο το ΑΚΕΛ), έκανε λάθη ή θεωρεί πως αδικήθηκε απ’ αυτό, ποιο το όφελος να στηρίξει, να ψηφίσει κόμματα ή πρόσωπα που με τις προτάσεις και τις πολιτικές τους οδηγούν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα, στην εξαθλίωση, στην υποταγή και τους κλείνουν τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον;
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι με την ενεργοποίηση μας, τη δράση μας, τη συμμετοχή μας σε ότι μας αφορά έμμεσα ή άμεσα, να διορθώσουμε πολιτικές, λάθη και παραλήψεις, να ανεβάσουμε το επίπεδο των προτάσεων, θέσεων, της πολιτικής δράσης της αριστεράς.
Δεν τασσόμαστε μ’ αυτούς που μας δημιουργούν τα προβλήματα για να τα λύσουμε ή να μας τα λύσουν.
Ο κάθε αγώνας είναι δύσκολος  και δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες, κούραση, απογοητεύσεις, πισωγυρίσματα. Είναι φορές που θα κάνουμε βήματα προς τα πίσω για να περισώσουμε ότι περισώζεται από δύσκολες καταστάσεις, για να ανεβούμε δυό σκαλιά σ’ ένα μελλοντικό στάδιο. Όπως ο φίλος μου ο δρομέας δεν απόχτησε την αντοχή να κάνει τον ένα μαραθώνιο μετά τον άλλο και να είναι σε θέση να κερδίζει,  από τη μια μέρα στην άλλη, έτσι και όλοι οι αγώνες στη ζωή θέλουν υπομονή,μεθοδικότητα, υποχωρήσεις στην κατάλληλη στιγμή και επίθεση την ώρα που πρέπει. Αλλά το πιο βασικό χρειάζεται θέληση, διεκδικητικότητα, πάλη και μυαλό που να καθοδήγει τη σκέψη και τις αποφάσεις.
Από το 2008 που η αριστερά πέτυχε να εκλέξει τον μέχρι εκείνη τη στιγμή ηγέτη της πρόεδρο της δημοκρατίας, η πλουτοκρατία εξεμάνει και ανήλεος από τότε επιτίθεται στην κυβέρνηση αλλά και γενικά στην αριστερά. Και συντασσόμενη η ντόπια πλουτοκρατία και πολιτικοί της εκφραστές, με το διεθνές κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, ρίχτηκαν σαν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πάνω στα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων και στοχεύουν να τους καταντήσουν σκλάβους όπως πριν μερικές δεκαετίες αλλά όπως και σήμερα συμβαίνει σε κάποιες χώρες ή σε κάποιους εργασιακούς χώρους ακόμα και στην (πολιτισμένη) Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το 1974 η τότε κυβέρνηση, ο τόπος και ο λαός μετά από μια ένοπλη προδοσία βρέθηκαν υπό την κατοχή της Τουρκίας. Σήμερα η κυβέρνηση της ο λαός και ο τόπος βρέθηκε υπό την απειλούμενη κατοχή του διεθνούς κεφαλαίου με διαχειριστή την τρόικα μετά από την οικονομική προδοσία των τραπεζών του ντόπιου κεφαλαίου και των πολιτικών, και νομικών  του εκπροσώπων.
Την ώρα που επιχειρείται ο στραγγαλισμός της κυπριακής οικονομίας με μέτρα λιτότητας τέτοια που να γονατίσουν τους εργαζόμενους και να τους πάρουν ότι με αγώνες σκληρούς και αιματηρούς κέρδισαν, Η κυβέρνηση και η αριστερά που την στηρίζει έδωσαν μια μάχη ώστε να μη χαθούν θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων (δέκατος τρίτος μισθός, ΑΤΑ, να μη ξεπουληθεί κρατική περιουσία και ημικρατικοί οργανισμοί, να μη περιέλθει στα χέρια της τρόικά το φυσικό αέριο, να μη μας επιβληθεί πολιτικός έλεγχος), η κυβέρνηση με σκληρή διαπραγμάτευση και κάτω από την πίεση της ενωμένης δεξιάς αντιπολίτευσης, να μη καθυστερεί, να υπογράψει μνημόνιο όσο γίνεται πιο γρήγορα και κάτω από τις απειλές του υποψήφιου της δεξιάς Νίκου Αναστασιάδη, πέτυχε να μη καταργηθούν οι θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων, να μη ξεπουληθούν οι ημικρατικοί οργανισμοί, να μη περάσει στα χέρια της τρόικα το φυσικό αέριο και κράτησε την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Κράτησε τον δρόμο ανοιχτό έστω και γεμάτο αγκάθια και παγίδες ώστε όταν το εργατικό κίνημα με την  πολιτική του έκφραση, το κόμμα της αριστεράς το ΑΚΕΛ, κρίνουν κατάλληλες τις συνθήκες να προσπαθήσουν να επανακτήσουν δικαιώματα, να κερδίσουν το χαμένο έδαφος και ακόμα περισσότερα που θα βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού.
Η υποψηφιότητα ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΛΑ, αυτές τις προεδρικές εκλογές, δίνει τις προτάσεις που είναι αναγκαίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, ανοίγουν παράθυρο στην ανάπτυξη και κρατούν την ελπίδα για λύση του κυπριακού στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Οι φίλοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εκτός από την κριτική (που γενικά στην ανάλυση μπορεί να συμφωνούμε), τι προτείνουν;
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ λοιπόν και ο κάθε δημοκράτης, έχει υποψήφιο για να στηρίξει.