Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Κλειδώνει τους λαούς στο στόχαστρο των μονοπωλίων

Για να ξέρουμε που βρισκόμαστε, ποιές προοπτικές έχουμε για καλύτερο επίπεδο ζωής και ποιές δυνατότητες υπάρχουν για κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας για μια Σοσιαλιστική κοινωνία.
 http://rizospastis.gr/storyTextOnly.do?id=7763877&publDate=29/12/2013&textOnly=true

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Σοσιαλισμός και θρησκεία

Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν
Σοσιαλισμός και θρησκεία

Γράφτηκε: 3 Δεκεμβρίου 1905
Εκδόθηκε για πρώτη φορά:Νοβάγια Ζιζν, Νο. 28
Πηγή:Λένιν Άπαντα, τόμος 12 σελ. 142-147, Σύγχρονη Εποχή
HTML Markup: Aντώνης Μεγρέμης για το ελληνικό Αρχείο των Μαρξιστών στο Internet
Το κείμενο μας έστειλε ο Σάββας Μιχαήλ

Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαίωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.
Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.
Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.
Η θρησκεία πρέπει να ανακηρυχθεί ατομική υπόθεση. Με τα λόγια αυτά καθιερώθηκε να εκφράζεται συνήθως η στάση των σοσιαλιστών απέναντι στη θρησκεία. Μα η σημασία αυτών των λέξεων πρέπει να καθοριστεί με ακρίβεια, για να μην μπορούν να προκαλούν κανενός είδους παρανοήσεις. Η θρησκεία πρέπει να είναι ατομική υπόθεση για το κράτος, αυτό ζητάμε εμείς, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη θρησκεία ατομική υπόθεση για το Κόμμα μας. Το κράτος δεν πρέπει να έχει καμμία δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμμιά θρησκεία, δηλ. να είναι άθεος, όπως και είναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δεν επιτρέπονται σε καμιά περίπτωση κανενός είδους διακρίσεις δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμιά επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμμιά επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών-ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία. Μόνο με την ολοκληρωτική εφαρμογή αυτών των διεκδικήσεων μπορεί να μπει τέρμα στο επαίσχυντο και καταραμένο εκείνο παρελθόν, τότε που η εκκλησία βρισκόταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από το κράτος, ενώ οι ρώσοι πολίτες βρίσκονταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από την επίσημη εκκλησία, τότε που υπήρχαν και εφαρμόζονταν μεσαιωνικοί ιεροεξεταστικοί νόμοι (που διατηρούνται μέχρι σήμερα στους ποινικούς κώδικες και κανόνες), νόμοι που πρόβλεπαν διωγμούς για την πίστη ή για την απιστία, που ασκούσαν βία στη συνείδηση του ανθρώπου, που συνέδεαν τις δημόσιες θεσούλες και τα δημόσια έσοδα με τη διάδοση κάθε λογής πνευματικού οπίου που διοχετεύει η εκκλησία του κράτους. Ολκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - αυτή τη διεκδίκηση προβάλλει το σοσιαλ ιστικό προλεταριάτο στο σημερινό κράτος και στη σημερινή εκκλησία.
Η ρωσική επανάσταση πρέπει να πραγματοποιήσει αυτήν τη διεκδίκηση σαν απαραίτητο συστατικό μέρος της πολιτικής ελευθερίας. Η ρωσική επανάσταση, από την άποψη αυτή, βρίσκεται σε εξαιρετικά ευνοικές συνθήκες, γιατί η αηδιαστική ρουτίνα της αστυνομικο-δουλοπαροικιακής απολυταρχίας προκάλεσε δυσαρέσκεια, αναβρασμό και αγανάκτηση ακόμα και μέσα στον κλήρο. Όσο κακομοιριασμένος, όσο αμόρφωτος και αν είναι ο ρωσικός ορθόδοξος κλήρος, ωστόσο και αυτός ακόμα ξύπνησε με τον πάταγο που προξένησε της παλιάς μεσαιωνικής τάξης πραγμάτων στην Ρωσία. Ακόμα και ο κλήρος αυτός προσχωρεί στη διεκδίκηση της ελευθερίας, διαμαρτύρεται ενάντια στη ρουτίνα και στη γραφειοκρατική αυθαιρεσία, ενάντια στον αστυνομικό χαφιεδισμό που επιβλήθηκε στους "λειτουργούς του υψίστου". Εμείς οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, ολοκληρώνοντας τις διεκδικήσεις των τίμιων και ειλικρινών ανθρώπων του κλήρου, να τους παρουσιάσουμε τα ίδια τους τα λόγια για ελευθερία και να τους ζητήσουμε να κόψουν αποφασιστικά κάθε δεσμό ανάμεσα στη θρησκεία και στην αστυνομία. Είτε είσθε ειλικρινείς, και τότε πρέπει να υποστηρίζετε τον ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία, να υποστηρίζετε την πλήρη και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση. Είτε δεν παραδέχεστε αυτές τις συνεπείς διεκδικήσεις της ελευθερίας, και τότε σημαίνει πως είστε ακόμα αιχμάλωτοι των παραδόσεων της ιερής εξέτασης, τότε σημαίνει πως εξακολουθείτε να κολλάτε στις δημόσιες θεσούλες και στο δημόσιο κορβανά, τότε σημαίνει πως δεν πιστεύετε στην πνευματική δύναμη του όπλου σας, πως εξακολουθείτε να δωροδοκείστε από την κρατική εξουσία. Στην περίπτωση αυτή οι συνειδητοί εργάτες όλης της Ρωσίας σας κηρύττουν αμείλικτο πόλεμο.
Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε ανάμεσα στ'άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών. Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.
Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν δηλώνουμε στο πρόγραμμα μας πως είμαστε άθεοι; γιατί δεν απαγορεύουμε στους χριστιανούς και σ'εκείνους που πιστεύουν στο θεό να μπάινουν στο κόμμα μας;
Η απάντηση σ'αυτό το ερώτημα θα εξηγήσει την πολύ σοβαρή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στη σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του ζητήματος της θρησκείας.
Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι'αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού. Η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική-δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει ν'αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλειάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη ν'ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ένγκελς στους γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.
Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να ξεπέφτουμε σε αφηρημένη, σε ιδεαλιστική τοποθέτηση του θρησκευτικού ζητήματος, ξεκινώντας "από το λόγο" και όχι από την ταξική πάλη, τοποθέτηση που κάνουν συχνά οι ριζοσπάστες δημοκράτες της αστικής τάξης. Θα ήταν ανοησία να νομίζουμε πως, σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην απεριόριστη καταπίεση και αποκτήνωση των εργατικών μαζών, είναι δυνατόν να διαλύσουμε τις θρησκευτικές προλήψεις με καθαρά προπαγανδιστικά μέσα. Θα ήταν αστική στενοκεφαλιά να ξεχνάμε πως η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προιόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας. Με κανενός είδους φυλλάδες και με κανενός είδους κήρυγμα δεν μπορείς να διαφωτίσεις το προλεταριάτο, αν δεν το διαφωτίσει η ίδια η πάλη του ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού. Η ενότητα αυτής της πάλης, πάλης πραγματικά επαναστατικής, που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημηουργία ενός επίγειου παραδείσου, είναι σπουδαιότερη για μας από την ενότητα γνωμών των προλεταρίων για τον επουράνιο παράδεισο.
Να γιατί δε μιλάμε, και δεν πρέπει να μιλάμε στο πρόγραμμα μας για τον αθεϊσμό μας. Να γιατί δεν απαγορεύουμε και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλεταρίους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν στο κόμμα μας. Εμείς θα προπαγανδίζουμε πάντοτε την επιστημονική κοσμοθεωρία. Μας είναι απαραίτητο να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιωνδήποτε "χριστιανών", αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες, που χάνουν γρήγορα κάθε πολιτική σημασία, πετιούνται γρήγορα στην αποθήκη αχρήστων από την ίδια την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.
Η αντιδραστική αστική τάξη φρόντιζε παντού, και τώρα αρχίζει να φροντίζει και στην χώρα μας, ν'ανάψει τη θρησκευτική έχθρα για να τραβήξει προς τα κει την προσοχή των μαζών, αποσπώντας την από τα πραγματικώς σοβαρά και θεμελιακά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, τα οποία λύνει τώρα πρακτικά το πανρωσικό προλεταριάτο που ενώνεται στην επαναστατική του πάλη. Η αντιδραστική αυτή πολιτική του κατατεμαχισμού των προλεταριακών δυνάμεων, που σήμερα εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή των πογκρόμ στα οποία προβαίνουν οι μαυροεκατονταρχίτες, ίσως να καταλήξει αύριο σε τίποτα πιο εκλεπτυσμένες μορφές. Εμείς, εν πάση περιπτώσει, θα της αντιτάξουμε το ήρεμο, το σταθερό και υπομονητικό, το απαλλαγμένο από κάθε συδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας.
Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ'αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς το προλεταριάτο θ'αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.
Ν. Λένιν
3 Δεκεμβρίου 1905
http://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1905/12/03/socreligion.htm

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Εδειξες σ' όλους τους λαούς πως να παλεύουν, πως να νικάνε τους ταξικούς τους, τους εχθρούς.

Συμπληρώθηκαν σήμερα 80 χρόνια από την απολογία του Γκεόργκι Δημητρώφ, στη δίκη της Λειψίας. Η ταξική πάλη συνεχίζεται. Το αστικό κράτος και τότε και τώρα στηρίζει ο φασισμός και ο οπορτουνισμός.

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
Πέσανε πάνω στην εργατιά.
Άγρια κράζουν, για αίμα διψούν
Τον Δημητρώφ στην κρεμάλα να δουν,

Τον Τάνεφ και Ποπώφ, τον Ντέλμαν και άλλους
αντιφασίστες αρχηγούς
και στην Καντόνα χιλιάδες σφάζουν
προλεταρίους αρχηγούς

Γίγας στους γίγαντες ο Δημητρώφ
βράχος γρανίτης στέκει ορθός.
Τους δικαστές του χτυπάει σκληρά,
τους ξεσκεπάζει, τους ποδοπατά.

Και μπρός στο θάνατο και την κρεμάλα
Έδειξες σ' όλους, Δημητρώφ,
τους προλετάριους της οικουμένης
το δρόμο για το λυτρωμό

Ήρωες τέτοιοι μπορούν μοναχά
να βγούνε μεσ' απ' την εργατιά.
Δοκιμασμένος στη μάχη σκληρά
κρατάς εσύ τη σημαία ψηλά

της Τρίτης Διεθνούς του Λένιν, Στάλιν
και έδειξες σ' όλους τους λαούς
πως να παλεύουν, πως να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς

της επανάστασης και της θυσίας
και έδειξες σ' όλους τους λαούς
πως να παλεύουν, πως να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

ΑΣΤΡΑ 92,8 και 105,3

ΑΣΤΡΑ 92,8. 7 Δεκέμβρη 1994.
Εδώ και 19 χρόνια είναι η άλλη φωνή στις ραδιοφωνικές συχνότητες.
Ενημερώνει πολύπλευρα, ακούονται όλες οι φωνές. Δίνει φωνή στον λαό. Ασχολείται με τον πολιτισμό, το περιβάλλον την οικολογία, θέματα ευρωπαϊκής ένωσης, ψυχαγωγεί με ποιοτική μουσική και φέρνει την ποίηση στο κάθε σπίτι.
Τις ευχές μας για να λειτουργεί και να αναβαθμίζεται όσο είναι αναγκαίος για τον λαό.
Ένας τέτοιος σταθμός για να μπορεί να λειτουργεί απρόσκοπτα χρειάζεται την στήριξη μας, ας το πράξουμε επειδή τον χρειαζόμαστε.
Ο ΑΣΤΡΑ ανήκει στα μέλη του και ο καθένας μπορεί να γίνει μέλος.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Κυπριακή συνομοσπονδία οργανώσεων αναπήρων:

Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου, 2013
Διακήρυξη της Κυπριακής Συνομοσπονδίας Οργανώσεων αναπήρων με την ευκαιρία της 3ης Δεκεμβρίου - Διεθνούς Ημέρας των Ατόμων με Αναπηρίες.
Στη διακήρυξη της ΚΥΣΟΑ αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:
«Η 3 Δεκεμβρίου 2013 – Διεθνής και Ευρωπαϊκή Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρίες βρίσκει τα άτομα με αναπηρίες και τις οικογένειες τους στις επάλξεις, να αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση για περιορισμό αναφαίρετων και θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.
Στο πλαίσιο της διαδικασίας σύναψης του γνωστού σε όλους μας μνημονίου αναχρηματοδότησης και βιωσιμότητας του χρέους της χώρας μας υλοποιούνται σημαντικές περικοπές στις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες, όπου περιλαμβάνονται οι ατομικές και κοινωνικές υπηρεσίες, σχέδια και παροχές προς τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Οι περικοπές αυτές αναμένεται να πολλαπλασιαστούν με την εφαρμογή στη χώρα μας του συστήματος αξιολόγησης της αναπηρίας και λειτουργικότητας, όπου με επίκληση της ασαφής, αβέβαιης και επικίνδυνης έννοιας της «λειτουργικότητας» και με επιστημονικά δήθεν τεκμηριωμένο εργαλείο ακυρώνεται ο διεθνώς αποδεχτός ορισμός της αναπηρίας.
Η εφαρμογή του Συστήματος στη χώρα μας αποτελεί ένα απόλυτα ανασταλτικό παράγοντα στις προσπάθειες που καταβάλλει το κίνημα των ατόμων με αναπηρίες για κοινωνική ενσωμάτωση, άσκηση και εμβάθυνση των αναφαίρετων δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρίες και αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους. Θέτει, επίσης, τους Κύπριους πολίτες με αναπηρία υπό συνεχή κρίση και αμφισβήτηση, εμποδίζοντάς τους έτσι από το να ασκούν τα ανθρώπινα δικαιώματα που απολαμβάνει ο υπόλοιπος πληθυσμός μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας.
Η εν μέσω της διαρκούς επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης υλοποίηση διαδικασιών πολυδάπανης αξιολόγησης των ατόμων με αναπηρίες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον παράλογη και πρόκληση για ολόκληρη την κοινωνία. Οι περιορισμένοι σήμερα οικονομικοί πόροι θα πρέπει να αξιοποιηθούν για τη με δημοκρατικές διαδικασίες διαβούλευσης βελτίωση όλων των κοινωνικών δομών που σχετίζονται με θέματα αναπηρίας και την κοινωνικοοικονομική, εκπαιδευτική και επαγγελματική τους ενσωμάτωση και όχι για την με δαπάνες πολλών εκατομμυρίων Ευρώ αστόχευτη και αλόγιστη περισυλλογή στοιχείων και προσωπικών δεδομένων για τα άτομα με αναπηρίες, που σε καμία περίπτωση δεν είναι εφικτό και ούτε προορίζονται να τύχουν αξιοποίησης από την πολιτεία προς όφελος των ατόμων με αναπηρίες.
Το κίνημα των ατόμων με αναπηρίες είναι αντίθετο στην υιοθέτηση ενός συστήματος αξιολόγησης με το οποίο υπερτονίζεται η ανικανότητα του ατόμου να πραγματοποιήσει μια δραστηριότητα ή να ανταποκριθεί στους διάφορους ρόλους του, αντί να εστιάζει στα εμπόδια για συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, τα οποία θέτει η κοινωνία.
Μοναδικό εργαλείο για το σχεδιασμό των απαραίτητων πολιτικών παραμερισμού των εμποδίων και των εμποδίων συμπεριφοράς και των περιβαλλοντικών εμποδίων που παρεμποδίζουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή των ατόμων με αναπηρίες στην κοινωνία σε ίση βάση με άλλους, αποτελεί η Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες που κυρώθηκε και τέθηκε σε ισχύ στη χώρα μας στις 27 Ιουλίου, 2011.
Η Κυπριακή Συνομοσπονδία Οργανώσεων Αναπήρων αγωνίζεται για την πλήρη αναδόμηση του κυπριακού νομικού πλαισίου για τα άτομα με αναπηρίες, όχι μόνο για να συνάδει με τις διατάξεις της Σύμβασης αυτής, αλλά και για σκοπούς εναρμόνισης με τις διεθνώς ακολουθούμενες σύγχρονες αντιλήψεις για την αναπηρία, από τις οποίες απέχουν πολύ οι αντιλήψεις της πολιτείας και της κυπριακής κοινωνίας ευρύτερα.
Σήμερα, 3 Δεκεμβρίου 2013, Διεθνή και Ευρωπαϊκή Ημέρα Ατόμων με Αναπηρίες, διατρανώνουμε την απόφασή του κινήματος των ατόμων με αναπηρίες να συνεχίσει να αγωνίζεται για την ανατροπή της δυσμενούς κατάστασης που βιώνουν οι πολίτες με αναπηρίες από τα μέτρα της διαρκούς και επιδεινούμενης πολιτικής λιτότητας που τους οδηγούν στην εξαθλίωση.
Απευθύνουμε ύστατη έκκληση προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και τα μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου, τον Πρόεδρο και τα Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, τους Δημάρχους και όλους όσοι εξουσιάζουν τη χώρα μας να μεριμνήσουν για τη θωράκιση των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους από την υποβάθμιση της κοινωνικής αξιοπρέπειας, την ανεργία, τη φτώχια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μέσω της εφαρμογής συγκεκριμένων μέτρων προστασίας των ατόμων με αναπηρίες με συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, όπου να περιληφθούν κατάλληλα μέτρα ως ελάχιστα αντισταθμιστικά των χρόνιων ελλειμμάτων δημόσιων ενταξιακών πολιτικών για την πιο ευάλωτη αυτή ομάδα του πληθυσμού, τα άτομα με αναπηρίες και τις οικογένειες τους.
Σύσσωμες οι Οργανώσεις Μέλη του Κυπριακού Κινήματος των Ατόμων με Αναπηρία και των οικογενειών τους που εκπροσωπούμε υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας για την τραγική θέση που έχουμε περιέλθει και διακηρύττουμε ότι δεν θα πληρώσουμε τα άτομα με αναπηρία  και οι οικογένειές μας την κρίση για την οποία δεν ευθυνόμαστε.»

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Ας προβληματιστούμε

Ενόψει του  προγραμματικού συνεδρίου του ΑΚΕΛ ας εξετάσουμε τη μέχρι σήμερα δράση του κόμματος της αριστεράς στην Κύπρο, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για να καθορίσουμε πως προχωρούμε στο μέλλον και με ποια ιδεολογική βάση θα καθορίζουμε τις πολιτικές μας.
Και επειδή την δράση των κομμουνιστικών κομμάτων στην κάθε χώρα και τα αποτελέσματα αυτής της δράσης πρέπει να τη μελετούμε για να βγάζουμε τα αναγκαία συμπεράσματα, το παράδειγμα της κατάληψης της εξουσίας από την αριστερά στη χηλή και η αντίδραση της αστικής τάξης, είναι σημαντικό και δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει μια αριστερή κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά και ποιες οι συνέπειες, ας μελετήσουμε το κείμενο από τον Ριζοσπάστη στον σύνδεσμο: http://rizospastis.gr/page.do?publDate=1/12/2013&id=14894&pageNo=17&direction=1

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Θα το διαβάσει ο Ανορθωσιάτης;


Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 2013

Μανιαδάκης, ο "πιστός σκύλος" του Μεταξά


Του Ιού

Μια σκοτεινή πολιτική προσωπικότητα βρίσκεται πίσω από τις σύγχρονες αναβιώσεις του ναζισμού στη χώρα μας. Είναι ο διαβόητος υπουργός Ασφάλειας του καθεστώτος Μεταξά Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ο οποίος μεταλαμπάδευσε τις «αξίες» της 4ης Αυγούστου στους σημερινούς της επιγόνους

Δεν χάνουν ευκαιρία οι ποικίλες σύγχρονες πολιτικές επιβιώσεις του εθνικοσοσιαλισμού στη χώρα μας να εκδηλώσουν τον θαυμασμό και την πίστη τους στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και στο πρόσωπο του Ιωάννη Μεταξά. Παρά το γεγονός ότι η δικτατορία του 1936 δεν διέθετε –όσο κι αν το επιχείρησε– όλα τα χαρακτηριστικά του χιτλερικού της προτύπου, οι σημερινοί απολογητές του ναζισμού δεν δυσκολεύονται να «συγχωρήσουν» το καθεστώς Μεταξά γι’ αυτές του τις ελλείψεις, επιχειρούν μάλιστα να το εξωραΐσουν, όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα.

Πίσω από αυτή τη λατρεία που τρέφουν οι σύγχρονοι εθνικοσοσιαλιστές για τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν κρύβεται μόνο η εναγώνια προσπάθειά τους να αποκτήσουν ρίζες στην ιστορική περίοδο που γέννησε τον μεσοπολεμικό φασισμό, αλλά και η προσωπική σχέση των ηγετών τους με έναν στενό συνεργάτη του Μεταξά, εκείνον που τους δίδαξε την απέχθεια στη δημοκρατία, την τέχνη της ίντριγκας και της συνωμοσίας και, κυρίως, το μίσος εναντίον της Αριστεράς.

Αναφερόμαστε στον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (1893-1972), αυτόν που ο Σεφέρης αποκαλεί «πιστό σκύλο του Μεταξά» («Πολιτικό Ημερολόγιο», Α΄, σ. 95), τον άνθρωπο που έμεινε γνωστός για τα βασανιστήρια εις βάρος των πολιτικών αντιπάλων της δικτατορίας, για τη χρήση του ρετσινόλαδου και του πάγου, προκειμένου να αποσπάσει τις επιθυμητές «ομολογίες» και «μαρτυρίες», για την εφεύρεση της μεθόδου των «δηλώσεων μετανοίας» προκειμένου να υπονομεύσει τη συνοχή και την ηθική ηγεμονία της Αριστεράς και, τέλος, για τη δημιουργία ολόκληρου προβοκατόρικου μηχανισμού για την εξάρθρωση του ΚΚΕ.

Αντίθετα από όσα διαδίδει η προπαγάνδα των σύγχρονων απολογητών του καθεστώτος Μεταξά, και είναι έτοιμη να αποδεχτεί η αναθεωρητική σχολή ιστορικών και δημοσιογράφων, περί «ηρωικού “όχι”», περί «κοινωνικού καθεστώτος» κ.λπ., ο Μανιαδάκης δεν διαθέτει κανένα ηρωικό προφίλ. «Εμείς τον πόλεμο τον κάναμε για τα μάτια», φέρεται να λέει, σύμφωνα πάλι με τον Σεφέρη (στο ίδιο, σ. 51). Και από την Αίγυπτο, όπου κατέληξε η ελληνική κυβέρνηση μετά την εισβολή των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων στην Ελλάδα, ο Μανιαδάκης ουσιαστικά εκδιώχτηκε για την Αργεντινή. Οσο για την επιστροφή του στην Ελλάδα, αυτή την αποφάσισε μόλις τον Αύγουστο του 1949, λίγες μέρες πριν από την οριστική λήξη του εμφυλίου πολέμου. Η εφημερίδα «Ελευθερία» περιγράφει στο φύλλο της 11.8.1949 τη σκηνή της επιστροφής του Μανιαδάκη με τον ειρωνικό τίτλο «Υπεδέχθησαν 121 άτομα τον Μανιαδάκην, και μερικαί λιμουζίναι».

Η είδηση έχει ως εξής:
«Με το καταπλεύσαν χθες το απόγευμα εις τον Πειραιά εκ Μασσαλίας-Γενούης ατμόπλοιον “Κορινθία” αφίκετο, μετά πολυετή παραμονήν εις την Νότιον Αμερικήν, ο επί δικτατορίας υπουργός της Δημοσίας Ασφαλείας κ. Κωνστ. Μανιαδάκης. Εις τον προβλήτα του Τελωνείου είχον συγκεντρωθή από ενωρίς ευάριθμοι φίλοι του και πρώην συνεργάται του, μεταξύ των οποίων ο εν ενεργεία αστυνομικός διευθυντής κ. Νικ. Μπουραντάς, ο τέως διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών κ. Βαβούρης, ο τέως αρχηγός της Χωροφυλακής κ. Μιχαλόπουλος και ο τέως διευθυντής της Ειδικής Ασφάλειας κ. Αγγελέτος». Για τη δράση του Μπουραντά και τον ρόλο της Ειδικής Ασφάλειας επί κατοχής δεν είναι ανάγκη να επεκταθούμε. Σημειώνουμε μόνο το είδος των οπαδών του Μανιαδάκη τον Αύγουστο του 1949. «Εις τον κ. Μανιαδάκην, όστις απεβιβάσθη πρώτος, προσεφέρθη ανθοδέσμη», συνεχίζει η εφημερίδα. «Ο κ. Μανιαδάκης, αφού ενηγκαλίσθη την αδελφήν του, επροχώρησεν εις την αίθουσαν των αποσκευών υπό τας επευφημίας των φίλων του. Εις την πλατείαν του παλαιού Τελωνείου ανέμενον τον κ. Μανιαδάκην εκατόν είκοσι ένα άτομα, τα οποία προέβησαν εις θορυβώδεις εκδηλώσεις ευθύς ως ούτος ενεφανίσθη. Οι ζωηρότεροι εκ των φίλων του τον ανήρπασαν εις τας χείρας και αφού τον περιέφερον επ’ ολίγον εις την πλατείαν εζήτουν επιμόνως να τους ομιλήση. Ο κ. Μανιαδάκης περιωρίσθη απλώς να ζητωκραυγάση υπέρ της Ελλάδος, ακολούθως δε επέβη αυτοκινήτου και ανήλθεν εις Αθήνας ακολουθούμενος από εικοσάδα αυτοκινήτων επί των οποίων επέβαινον οι διοργανώσαντες την υποδοχήν φίλοι του».

Σε εκτενές πρωτοσέλιδο άρθρο της με τίτλο «Οι βρυκόλακες» η ίδια εφημερίδα σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Μανιαδάκη, επιμένει στον αποφασιστικό ρόλο που είχε για τη διαμόρφωση της δικτατορίας («αυτός της έδωσε το πρακτικό περιεχόμενο κι αυτός την ήσκησε»), χαρακτηρίζει «απόδραση» τη φυγή του στην Αργεντινή, την ώρα που ο ελληνικός λαός έδινε τη μάχη της αντίστασης, και αμφισβητεί τον πυρήνα της πολιτικής του, δηλαδή την αποτελεσματικότητα των βασανιστηρίων και των «δηλώσεων μετανοίας» για την εξάρθρωση του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Αυτή η «συλλογή αυτογράφων» κατά την εφημερίδα ήταν άχρηστη, εφόσον «απεδείχθη εμπράκτως ότι όχι μόνον κανείς από τους “κουμπάρους” του κ. Μανιαδάκη δεν εγκατέλειψε τον κομμουνισμόν, αλλά τουναντίον έγιναν δεκάκις φανατικότεροι διά να αποπλύνουν το όνειδος της ταπεινώσεως ενώπιον ενός καθεστώτος που δεν είχε καμίαν λαϊκήν δικαίωσι και που τόσον ωμοίαζε με τα καθεστώτα των δύο κατακτητών».

Αλλά το σοβαρότερο, το οποίο προσάπτει η εφημερίδα στον Μανιαδάκη, είναι η «άτιμος συμπεριφορά» της δικτατορίας απέναντι στη νεολαία: «Η δικτατορία έκανε το πρώτο παιδομάζωμα. Θέλουσα να μεταβάλη τους νέους εις βασιβουζούκους του καθεστώτος, προέβη εις βιαίαν επίταξιν αγοριών και κοριτσιών από ηλικίας 9 ετών και τα παρέδωσεν εις εκμαυλιστάς, κιναίδους, αρσενοκοίτας και πορνοβοσκούς, ο υπέρτατος αρχηγός των οποίων απεκαλύφθη –προς αποθέωσιν της ΕΟΝ– και κατεδικάσθη επανειλημμένως, ως ο ιθύνων νους διεθνούς σπείρας λαθρεμπόρων, εις την οποίαν μετείχεν ολόκληρον το επιτελείον της οργανώσεως».

Γιατί χαίρεται ο Πλεύρης;


Τι είναι, λοιπόν, αυτό που συγκινεί τους σημερινούς εθνικοσοσιαλιστές στην προσωπικότητα του Μανιαδάκη; Μα, πρώτα πρώτα το γεγονός ότι ήταν εκείνος ο πρώτος δάσκαλός τους. Δική του ήταν και η έμπνευση να δημιουργηθεί η οργάνωση που έφερε τον τίτλο «Κόμμα 4ης Αυγούστου». Αλλωστε, ο Μανιαδάκης προτού προσχωρήσει στην ΕΡΕ (1958) είχε από το 1956 ιδρύσει το δικό του Κόμμα των Αρχών του Ιωάννου Μεταξά. Στις αναμνήσεις του για την περίοδο που συγκρότησε τη νεοφασιστική αυτή οργάνωση, ο Κώστας Πλεύρης εξηγεί ότι εκείνος που τους εισήγαγε στην πολιτική ήταν ο Μανιαδάκης:

«Ωφελήθημεν τα μέγιστα από τας συζητήσεις με τον Μανιαδάκην, τον δαιμόνιον υπουργόν Ασφαλείας του Μεταξά. Τον επεσκεπτόμεθα στην οικίαν του, στην οδό Νοταρά τα απογεύματα και όλοι μαζί επηγαίναμε μετά στο Green Park στην οδό Μαυρομματαίων, όπου δίπλα στο τζάκι μας διηγείτο, μας διηγείτο κι εμείς εκρεμόμεθα από τα χείλη του. Εις εκείνο το ζαχαροπλαστείο η συντροφιά του Μανιαδάκη απετέλει σχολείο πολιτικής. Μετείχον ο Πιπινέλης, ο Αντωνέλλος, ο Σταθάς, ο Μπαλάσκας (Βίγλαρης), ο Κουτσούρης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσούλος, ο Μιχάλης ο Κλης και άλλαι προσωπικότηται της δημόσιας ζωής, που ανέλυαν τα πολιτικά γεγονότα ή ανεφέροντο στο παρελθόν κι εμείς εδιδασκόμεθα. Αληθώς υπήρξε Σχολή Μανιαδάκη, όπου εμάθαμε διά την πολιτικήν περισσότερα απ’ όσα εμάθαμε στην Πάντειο Σχολήν Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), όπως ελέγετο τότε το Πάντειον Πανεπιστήμιον» (Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης, «Γεγονότα 1965-1977. Τα άγνωστα παρασκήνια», Ηλεκτρον, Αθήνα 2009, σ. 24-25).

Βέβαια ο Μανιαδάκης δεν ήταν μόνο δάσκαλος του φασισμού. Με τις διασυνδέσεις του στην ΕΡΕ και το βαθύ κράτος ήταν ο κατάλληλος και για τα ρουσφέτια της παρέας, όπως θυμάται πάλι ο Πλεύρης: «Ηθελα να επιλεγώ έφεδρος αξιωματικός και παρεκάλεσα τον Μανιαδάκη να με βοηθήσει, διότι η ΕΡΕ έκανε αξιωματικούς τους οπαδούς της» (στο ίδιο, σ. 26). Τελικά με τη βοήθεια του Μανιαδάκη και του πατέρα του ο Πλεύρης έγινε έφεδρος αξιωματικός χάρη σε κάποιον συνταγματάρχη, ο οποίος ονομαζόταν Στυλιανός Παττακός!

Η εφημερίδα του Πλεύρη («Τετάρτη Αυγούστου, εθνοκρατική εφημερίς») από τα πρώτα φύλλα της (κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1965) εξυμνεί τον Μανιαδάκη, δημοσιεύει φωτογραφίες του και ολοσέλιδες βιογραφίες του. Και μετά τον θάνατό του, στο φύλλο του Μαρτίου 1972 δημοσιεύει τον «μνημειώδη λόγο» του Μανιαδάκη στην «Ουλή των Ελλήνων» (sic) στις 19.12.1958. Πρόκειται για ένα μακροσκελές αντικομμουνιστικό παραλήρημα, το οποίο ταίριαζε βέβαια στην εποχή εκείνη, με τις διώξεις κατά της Αριστεράς να συνεχίζονται. Η ομιλία του Μανιαδάκη τελείωνε με τις φράσεις που εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο τον ακατέργαστο ρατσισμό των φυλετιστών εθνικοφρόνων: «Ημείς πιστεύομεν εις την πατρίδα. Πιστεύομεν ότι οι άνθρωποι υπάρχουν μόνον ζωολογικώς. Ψυχικώς υπάρχουν Ελληνες, υπάρχουν Τούρκοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Αμερικανοί και Αγγλοι και ότι ο κάθε άνθρωπος δρα και σκέπτεται και αποδίδει διά του πρίσματος της εθνικότητός του. Η εθνικότης είναι φαινόμενον φυσιολογικόν. Ημείς εις αυτήν πιστεύομεν, αλλά σεις [σ.σ. απευθύνεται στους βουλευτές της ΕΔΑ] πιστεύετε άλλο πράγμα, ότι η πατρίς σας δεν είναι η Ελλάς, αλλά είναι η Ρωσία».

Από κοντά κι ο Μιχαλολιάκος


Νεότερος βέβαια από τον Πλεύρη, ο Μιχαλολιάκος μυήθηκε από εκείνον στις τεχνικές Μανιαδάκη. Κάθε λίγο και λιγάκι η εφημερίδα της Χρυσής Αυγής υμνεί τον «πρωτομάστορα της 4ης Αυγούστου», τον «άνθρωπο που διέλυσε το ΚΚΕ». Μετά από ένα μνημόσυνο στον τάφο του Μεταξά που οργάνωσε η Χρυσή Αυγή στις 28.10.1996, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν στον τάφο του Μανιαδάκη και ο Μιχαλολιάκος έβγαλε λόγο:

«Δεν είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη. Μονάχα μια φορά τον συνάντησα, κι αυτή μικρό παιδί, κρατώντας το χέρι του πατέρα μου και φυσικά δεν ήξερα το έργο, τον βίο και την πολιτεία του ανδρός. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, τον οποίο αυτοί που λεηλατούν τις ψυχές των Ελλήνων, αυτοί που καθορίζουν τα πολιτικά και πνευματικά πράγματα της Ελλάδος, μισούν, υπήρξε ένας μεγάλος Ελληνας. Δεν θα σας κουράσω με πολλά λόγια! Ηταν αυτός, που σαν σιδερένιος υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου στην κυριολεξία εξαφάνισε το ΚΚΕ! Ηταν αυτός πάλι που πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, που αποτέλεσε την κιβωτό για κάθε εθνικιστικό κίνημα που υπάρχει σήμερα. Είχαμε καθήκον και υποχρέωση να τιμήσουμε τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη και ας δώσουμε όρκο ότι κάθε χρονιά θα είμαστε εδώ και δεν θα τον ξεχνάμε».

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς ήταν το περιεχόμενο των «μαθημάτων» του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη στην ομάδα Πλεύρη και μέσω αυτής στην ομάδα Μιχαλολιάκου.

Η κληρονομιά του Μανιαδάκη


Κατ’ αρχάς ο Μανιαδάκης ταιριάζει με το σκληρό προφίλ του διώκτη των «εχθρών του έθνους», δηλαδή των αριστερών, αλλά μιμείται και τις πρακτικές του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου το έχει αντιγράψει από τον πρώιμο μουσολινικό φασισμό, ενώ από τον Γκέμπελς εμπνεύστηκε τη δημόσια καύση των ανεπιθύμητων βιβλίων. Μόλις στις 16 Αυγούστου 1936 κάηκαν σε πλατείες εκατοντάδες βιβλία που θεωρήθηκαν «ανθελληνικού περιεχομένου» και είχαν κατασχεθεί από την Αστυνομία, όπως είχε συμβεί στη Γερμανία στις 10.5.1933. Ο Μανιαδάκης συνέχισε την «πνευματική κάθαρση» εκδίδοντας στις 5.11.1938 εγκύκλιο απαγόρευσης 445 βιβλίων.

Αλλά ο Μανιαδάκης διατηρούσε και προσωπικές επαφές με τον ηγετικό πυρήνα του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Ηταν εκείνος που εκ μέρους του καθεστώτος Μεταξά συνεργάστηκε στενά με τον Χίμλερ, τον αρχηγό τους γερμανικής Γκεστάπο, και αντήλλασσε μ’ αυτόν πληροφορίες σχετικά με τις τακτικές που εφάρμοζαν οι δύο ομοϊδεάτες στη διοίκηση των Σωμάτων Ασφαλείας. Τον Μάιο του 1937 ο Χίμλερ ζήτησε από τον Μανιαδάκη «να ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον του κοινού τους εχθρού, του κομμουνισμού, και να μοιραστούν τις πολύτιμες εμπειρίες που είχαν αποκτήσει ως προς την τακτική καταστολής αυτού του κακού» (Πετράκη, σ. 391). Μ’ άλλα λόγια, μπορεί ο Μανιαδάκης να μην ταιριάζει με το πρότυπο ενός καταρτισμένου εθνικοσοσιαλιστή, αλλά επιχειρούσε φιλότιμα να ταυτιστεί με τις πρακτικές των κυβερνήσεων του Αξονα.

Στην ίδια κατεύθυνση βρισκόταν και η δημιουργία των Ταγμάτων Εργασίας, τα οποία οργανώθηκαν από τους πρώτους μήνες της δικτατορίας. Αυτά, γράφει ο Λιναρδάτος, «θα ήταν στην ουσία τάγματα αεργίας και τραμπουκισμού. Τα τάγματα αυτά φαινομενικά σκοπό είχαν “την εκτέλεσιν έργων κοινής ωφελείας”. Στην πραγματικότητα όμως υπάγονταν στο υφυπουργείο Ασφαλείας, ήταν υπό την επιρροή των Κοτζιά και Μανιαδάκη, που ήθελαν να τα χρησιμοποιήσουν σαν τάγματα κρούσης. Αποτελούσαν καθαρή απομίμηση των Ταγμάτων Εφόδου του Χίτλερ. Στην αρχή ο Μεταξάς τα υποστήριξε με ενθουσιασμό. «“Ιδίως τα τάγματα αυτά είναι η φρουρά μου”, έγραφε» (Λιναρδάτος, σ. 167-8).

Ισως εκείνο που κυρίως γοητεύει τους μαθητές του Μανιαδάκη είναι οι τεχνικές που ανέπτυξε κατά τη μεταπολεμική περίοδο, όταν προκαλούσε συνεχή επεισόδια εντός και εκτός Βουλής, με ακραίους χαρακτηρισμούς για τους πολιτικούς του αντιπάλους και μεθοδεύσεις που υπονόμευσαν την εύθραυστη δημοκρατία και άνοιξαν τον δρόμο στη δικτατορία. Είδαμε πιο πάνω τη μακρά ομιλία του στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 1958, με στόχο την Αριστερά, η οποία είχε ενισχυθεί στις εκλογές και είχε ήδη τεθεί σε κίνηση ο μηχανισμός που θα έδινε σε τρία χρόνια τις εκλογές βίας και νοθείας και σε εννιά τη δικτατορία.

Οι επεισοδιακές παρεμβάσεις του Μανιαδάκη γίνονται από τότε μόνιμο στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής της ΕΡΕ. Ενα χρόνο αργότερα συναντάμε άλλο επεισόδιο: «Εκτροπή από τον κοινοβουλευτισμό προετοιμάζει η κυβέρνησις, καταγγέλλει η αντιπολίτευση μετά τα επεισόδια στη Βουλή. Σκηνοθετημένη η επίθεσις του κ. Μανιαδάκη κατά των 15 βουλευτών». (Πρωτοσέλιδος τίτλος στα «Νέα», 17.2.1960).

Από τότε ο Μανιαδάκης αναλαμβάνει την προστασία της ΕΚΟΦ και του παρακράτους. Και εμφανίζεται έξαλλος στη Βουλή να καταγγέλλει προκήρυξη της ΕΔΑ, στην οποία γραφόταν ότι «Η οργάνωση της Νεολαίας της ΕΔΑ πρέπει να έχει διαρκώς ανοιχτό το μέτωπο κατά του νεοφασισμού και των οργανώσεών του» (13.05.1961).

Μετά τη νίκη της Ενωσης Κέντρου και τον σχηματισμό κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Μανιαδάκης θα πάρει επάνω του την προπαγάνδα για τον «ανθελληνισμό» της Κεντροαριστεράς. Με αφορμή ένα νομοσχέδιο για την Αστυνομία, θα καταγγείλει: «Φαίνεται ότι η μοίρα της παρατάξεώς σας είναι να τα βάζετε πάντοτε με τα Σώματα Ασφαλείας». Οι συσχετισμοί, όμως, είχαν τότε αλλάξει. Μέσα σε γέλια και χειροκροτήματα θα λάβει αμέσως απάντηση από κυβερνητικό βουλευτή: «Δεν εφαρμόσαμε εμείς ρετσινόλαδο». Ο Μανιαδάκης προσπάθησε να μειώσει τις εντυπώσεις: «Ηπιες εσύ;». Και στη συνέχεια: «Αυτό, ρε κορόιδο, ήταν ένα παραμύθι που το πιστέψατε και με το παραμύθι αυτό σας έβαλα σε τάξη».

Η συζήτηση σοβάρεψε όταν του πέταξαν στα μούτρα την απουσία του την κρίσιμη δεκαετία. «Πού ήσουνα εσύ στις δύσκολες ώρες της πατρίδος; Εφυγες από το Γενικό Στρατηγείο;». Το ερώτημα σκεπάστηκε από φωνές: «Το είχε σκάσει».

Και ο Μανιαδάκης: «Το νομοσχέδιον πάντως δεν μου αρέσει και θα το καταψηφίσω. Είναι νομοσχέδιον που θίγει τα Σώματα Ασφαλείας για ν’ ανέβουν οι Λαμπράκηδες» (21.12.1964).

Το αποκορύφωμα της προβοκατόρικης δράσης του Μανιαδάκη μέσα στη Βουλή σημειώθηκε τον Μάιο του 1965, την περίοδο που προετοιμαζόταν η ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Μανιαδάκης επιτέθηκε προσωπικά στον τότε πρωθυπουργό, επικρίνοντας τον τρόπο που είχε εφαρμόσει τον νεοψηφισμένο νόμο περί «πόθεν έσχες». Είχε βέβαια φροντίσει εξαρχής ο Μανιαδάκης να καταγγείλει τη θέσπιση του «πόθεν έσχες», με το επιχείρημα ότι είναι αντισυνταγματικό. «Πρέπει να καταργηθεί, γιατί θα παρασύρει πολλούς αθώους σε περιπέτειες». Η επίθεση αυτή καταγγέλθηκε από το σύνολο της Βουλής. Ακόμα και ο πρόεδρος της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος «άδειασε» τον βουλευτή του, ενώ ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού χαρακτήρισε «αποκαρδιωτικό και άκοσμο» το θέαμα της συνεδρίασης και κατέληξε με νόημα: «Ο υπουργός Ασφαλείας της 4ης Αυγούστου, ο καταλύσας κάθε νομιμότητα, ενεφανίσθη εδώ ως νομοφύλαξ, ως νομοδιδάσκαλος και ως τιμητής» (25.5.1965).

Στις 17.9.1966, την περίοδο της κρίσης των κυβερνήσεων αποστασίας, ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ κάλεσε και τον Μανιαδάκη στο παλάτι για να τον συμβουλευτεί. Η πρόταση του τεταρταυγουστιανού ήταν να εξαντληθεί πάση θυσία η τετραετία και να διεξαχθούν «δυναμικές εκλογές» στις αρχές του 1968. Μέχρι τότε να κυβερνήσει «μέτωπο εθνικοφρόνων». Επτά μήνες αργότερα εκδηλώθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.

Σε όλη αυτή την περίοδο ο Μανιαδάκης φρόντιζε να δηλητηριάζει το πολιτικό κλίμα με υπονοούμενα και κατασκευασμένες ιστορίες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αμφισβήτηση της ηρωικής πράξης του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, που κατέβασαν τη γερμανική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από τον βράχο της Ακρόπολης το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1958 ο Μανώλης Γλέζος, διευθυντής τότε της «Αυγής», είχε συλληφθεί με την κατηγορία της κατασκοπίας. Ηταν ένας τρόπος κατατρομοκράτησης της Αριστεράς, που είχε κατορθώσει στις εκλογές της ίδιας χρονιάς να φτάσει το 24,5% και να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Χρειαζόταν βέβαια να αμαυρωθεί το αγωνιστικό παρελθόν του Γλέζου. Τη δουλειά ανέλαβε ο Μανιαδάκης με μια εντελώς φανταστική ιστορία (23.12.1958). Τότε κανείς δεν έδωσε σημασία στην ύβρη. Τα τελευταία, όμως χρόνια, οι μαθητές του Μανιαδάκη επαναφέρουν την αθλιότητα. Από κοντά και τύποι σαν τον Βελόπουλο, που κυμαίνονται μεταξύ Σαμαρά και Καρατζαφέρη, χωρίς να ξεχνούν τον Πλεύρη και τον Μιχαλολιάκο.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Η μασέλα, η ρουφιάνα και ο πούστης
Μια διαφορετική, εντελώς αντιηρωική εικόνα του Μανιαδάκη καταγράφει στις αναμνήσεις του ο καθηγητής Θεόδωρος Κουλουμπής. Αναζητώντας τις μαρτυρίες πολιτικών από όλο το πολιτικό φάσμα, ο Κουλουμπής, ο οποίος είχε πριν από λίγες μέρες καταθέσει στην υποεπιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής (12.7.1971) για το ζήτημα της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα κατά την περίοδο της δικτατορίας, κατέληξε και στον Μανιαδάκη, την Παρασκευή, 27 Αυγούστου 1971.

«Εφτασα στις 12.15 μ.μ. στο σπίτι του Μανιαδάκη, στον δεύτερο όροφο, στην οδό Νοταρά 51, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. (Ο Μανιαδάκης είναι συνταξιούχος βουλευτής, πρόεδρος του κόμματος του Μεταξά, αργότερα βουλευτής της ΕΡΕ, διαβόητος για τον ρόλο που έπαιξε ως υπουργός Εσωτερικών του δικτάτορα το 1936-1940.) Ανέβηκα τις ξύλινες σκάλες και στην κορυφή συνάντησα μια νέα γυναίκα (μεταξύ είκοσι και τριάντα ετών), ελκυστική, με ανοιχτά καστανά μαλλιά και ωραία σιλουέτα.

Με οδήγησε στο καθιστικό του Μανιαδάκη, όπου το “γέρικο θωρηκτό” είχε γείρει σε έναν καναπέ. Με χαιρέτησε και κατόπιν με οδήγησε προς την τραπεζαρία, όπου ήταν στρωμένο το τραπέζι.

Καθίσαμε δίπλα δίπλα και η νεαρή γυναίκα (στην οποία δεν με σύστησε) μας σέρβιρε. Ο Μανιαδάκης αναφέρθηκε μια φορά σε αυτήν, με οικειότητα, ως “ρουφιάνα”. Εκείνη έφερε τεράστιες ποσότητες μαγειρεμένου κρέατος με μακαρόνια, καθώς επίσης σαλάτα και κρασί και αργότερα φρούτα. Επίσης έφερε τη μασέλα του Μανιαδάκη σε μισό ποτήρι νερό, την οποία αυτός τοποθέτησε πρόθυμα στο γεμάτο σάλια στόμα του.

Της ζήτησε να καθίσει μαζί μας, αλλά εκείνη αρνήθηκε ευγενικά. Με είχε φάει η περιέργεια και έτσι τη ρώτησα αν είχε κάποια σχέση με τον “κ. πρόεδρο”.

Εκείνη είπε: “Ρωτήστε αυτόν να σας πει ποια είναι η σχέση μας”. Τον κοίταξα και εκείνος είπε: “Την έχω υιοθετήσει”. Αυτή έδειξε σχεδόν ικανοποιημένη με την απάντηση.

Το υπόλοιπο της συζήτησής μας κύλησε ανάμεσα σε μεγάλες μπουκιές φαγητού, σε σταλαγματιές της σάλτσας του σπαγκέτι, στον κρότο της μασέλας του Μανιαδάκη και στο θορυβώδες ρούφηγμα της ρετσίνας.

Για τον Παπαδόπουλο: Κατά τον Μανιαδάκη, είναι ένας μανιακός που τρώει, σκέφτεται και ονειρεύεται μόνο την εξουσία. Μιλώντας σχετικά με την τελευταία αναδιοργάνωση, ο Μανιαδάκης πιστεύει ότι το κάθαρμα ο Παπαδόπουλος “αποδιοργάνωνε τα πάντα”. Η ακριβής φράση του στα ελληνικά ήταν: “Ο πούστης διέλυσε τα πάντα”.

Και για τον στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται.

Τι γίνεται με την οικονομία; “Σκατά”, ήταν η απάντηση του γέρου.

Αρχισα να διερωτώμαι τι είδους άνθρωπος είναι αυτός ο Παπαδόπουλος, αφού ακόμη και δεδηλωμένοι αυταρχικοί όπως ο Μανιαδάκης τον υποπτεύονται και τον απορρίπτουν.

Ρώτησα τον Μανιαδάκη αν επρόκειτο να γράψει κάτι. Απάντησε “όχι”. Τι γίνεται με τα έγγραφά σας; Θα είναι διαθέσιμα σε ενδιαφερόμενους ερευνητές; Δεν απάντησε στο ερώτημα, προσποιούμενος, ίσως, ότι δεν άκουσε.

“Εχετε κάποια συμβουλή για μένα, κ. πρόεδρε;” τον ρώτησα. Με κοίταξε και μου είπε: “Τέλειωσε το φαγητό σου, πήγαινε σπίτι και κοιμήσου”. Ηταν σαφές ότι η συζήτηση είχε φτάσει στο τέλος της.

Η “υιοθετημένη κόρη του” έφερε τρεις διαφορετικούς τύπους χαπιών, τα οποία κατάπιε με θορυβώδεις γουλιές νερό. Κατόπιν σκούπισε το γεμάτο σάλτσες στόμα του, ρεύτηκε και με οδήγησε στην έξοδο.

“Αντίο και ευχαριστώ που ήρθες”, είπε. Τον ευχαρίστησα για τη φιλοξενία του, φώναξα ευχαριστώ στο κορίτσι που τώρα δεν φαινόταν στην κουζίνα και έφυγα».

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Μαδρίτη

Οι εξελίξεις στην οικογενειακή ζωή μας πήγαν για 11 μέρες, τέλος Σεπτέμβρη αρχές Οκτώβρη στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Από το διαδίκτυο κλείσαμε ένα δωμάτιο σε hostelλ (Elena 2) σ’ ένα από τους κύριους δρόμους της Μαδρίτης (Grand via). .
Ευτυχώς οι ιδιοκτήτες ήταν καλοί και εξυπηρετικοί και φιλικοί. Επειδή θα μέναμε αρκετές μέρες μας άλλαξαν το δωμάτιο που κλείσαμε το οποίο ήταν στο δρόμο και θα είχαμε πολλή φασαρία και μας έδωσαν ένα που είχε ησυχία και ήταν κάπως πιο άνετο.
Ο δρόμος 6 λωρίδες κυκλοφορίας με πλατιά πεζοδρόμια (περίπου 6 μέτρα), γεμάτος από καταστήματα υπόδησης, ένδυσης (μερικά απ’ αυτά υπάρχουν και στην Κύπρο), καφεστιατόρια (κάποιες αλυσίδες εστιατορίων υπάρχουν και στην Κύπρο). Σ’ αυτό τον δρόμο υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία, καταστήματα τηλεφωνικών υπηρεσιών, φαρμακεία, πολυκαταστήματα, πολλές πλατείες με καφεστιατόρια, σερβεταιρίες (μπιραρίες, σερβέσα είναι η μπίρα και λειτουργούν  κάπως σαν εστιατόρια). Υπάρχουν και οι πλατείες με ιστορικό και πολιτισμικό χαραχτήρα.
Σε μια πάροδο υπάρχουν φοιτητικές εστίες (ιδιωτικές), ένα παλιό κτήριο με πολλά δωμάτια. Περίπου 200 μέτρα πιο κάτω πάνω στην Grand via είναι το εστιατόριο της εστίας σ’ ένα υπόγειο.

Είχαμε την ευκαιρία και επισκεφτήκαμε μούσια τέχνης και ιστορίας, καθώς και πάρκα  αρχαίων παλατιών: (ντελ Πράδο, το Museo de Cera, το Museo Arqueológιco Nacional, το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία και το Museo Thyssen-Bornemisza. Τα ανάκτορα Palacio Real, ο καθεδρικός ναός La Almudena οι εκκλησιες San Isidro el Real και Francisco el Grande καθώς και το πάρκο Parque del Buen Retiro και η πλατεία Plaza Mayor). Το πάρκο (Parque del Buen Retiro) βρίσκεται κάπως έξω από την πόλη, πήγαμε με το λεωφορείο, (είναι κάποιου βασιλιά), είναι αρκετά μεγάλο με διάφορες θεματικές. Είναι φυτεμένο με καστανιές, βαλανιδιές και άλλα φυτά, υπάρχει ο βοτανικός κήπος , και μια λίμνη. Εκεί συναντήσαμε ανθρώπους να τρέχουν και να γυμνάζονται (τότε θυμήθηκα και τον φίλο μου τον Πατίνιο και σκέφτηκα πως πρέπει να επισκεφτεί αυτό το πάρκο για να τρέξει απολαμβάνοντας τη φύση και την ησυχία). Όπως σε όλα τα πάρκα, καθώς και σε μετρό και έξω από τα μουσεία,  υπάρχουν τα άτομα που παίζουν μουσική, (επιδιώκοντας την οικονομική συνδρομή του κοινού) κάποιος παίζει κιθάρα, άλλος  πιο κάτω παίζει ακορντεόν, άλλος πιο πέρα τρομπέτα, άλλος βιολί κ.λπ.

Έξω από την πόλη, νομίζω είναι η τελευταία στάση του μετρό, υπάρχει ένα μεγάλο πολυκατάστημα, (gavial) με πολλά καταστήματα και εστιατόρια, εκεί γίνεται χαμός από τον πολύ κόσμο.

Μια γενική εικόνα είναι πως ο κόσμος είναι πρόσχαρος, φιλικός, και έτοιμος να βοηθήσει και να εξυπηρετήσει, βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως όλοι είναι έτσι. Όπου μπήκαμε  μας χαιρετούσαν θερμά και ζωντανά.

Άραγε θα γίνει καμιά φορά και στην Κύπρο;
Πουθενά δεν συναντήσαμε αυτοκίνητο πάνω στα πεζοδρόμια. Πουθενά δεν συναντήσαμε δέντρα πάνω στα πεζοδρόμια. Όλα τα πεζοδρόμια είναι με ράμπες ώστε να βοηθούνται τα άτομα με κινητικές δυσκολίες, και με σημάνσεις για τα άτομα με οπτική αναπηρία (υπάρχουν στα πεζοδρόμια ανάγλυφες σημάνσεις στις διαβάσεις, φώτα τροχαίας, εισόδους κτηρίων, καταστημάτων, ξενοδοχείων εισόδους εξόδους μετρό, στάσεις λεωφορείων και γενικά όπου υπάρχει είσοδος, καθώς και στις εισόδους των πάρκων και των αρχαιολογικών χώρων και μουσείων). Σε πολλές διαβάσεις και φώτα τροχαίας (στις περισσότερες περιπτώσεις) υπάρχουν ηχητικές σημάνσεις για τους τυφλούς, αλλά και στις διαβάσεις πεζών που δεν υπάρχουν, όταν ο πεζός πατήσει στη διάβαση τα’ αυτοκίνητα και τα’ άλλα τροχοφόρα σταματούν. Στα λεωφορεία και μετρό υπάρχουν οι αναγγελίες για την επόμενη στάση. Σε πολλές στάσεις των λεωφορείων  και στους σταθμούς των μετρό υπάρχουν οι οθόνες με πληροφορίες με ομιλούσα φωνή για να εξυπηρετούνται τα άτομα με οπτική αναπηρία.
Διερωτώμαι οι δήμαρχοι, βουλευτές, υπουργοί μας και άλλοι αρμόδιοι, όταν επισκέπτονται αυτές τις πόλεις δεν βλέπουν αυτά τα πράγματα; Αλλά θα μου πείτε πώς να τα δουν αν δεν περπατούν, αφού φαντάζομε όπου πάνε θα παν με το αυτοκίνητο (πολύ πιθανόν πολυτελείας). Αλλά και να τα συναντήσουν θα καταλάβουν τι είναι; Ή μήπως θα διερωτηθούν τι ρόλο παίζουν;

Πώς να απολαύσεις το φαγητό ή το ποτό, όταν γύρω σου άνθρωποι ζητιανεύουν;
Στην Ισπανία των 45000000 κατοίκων οποία πλήττεται και αυτή από την παγκόσμια κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, υπάρχουν πολύ ψηλά ποσοστά ανεργίας, φτώχιας και εξαθλίωσης. Αυτό αποτυπώνεται και στην πρωτεύουσα.
Στη Μαδρίτη των7 και πλέον εκατομμυρίων, συναντήσαμε ανθρώπους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια (ευτυχώς όχι πολλούς), ζητιάνους (μικρά παιδιά, ηλικιωμένους, αλλά και νέους με γεροδεμένα κορμιά). Υπάρχουν οι ζητιάνοι που είναι βρώμικοι, κακοντυμένοι οι οποίοι κάθονται στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που είναι καθαροί, καλά ντυμένοι, ξυρισμένοι, αυτοί έχουν πάνω τους ταμπέλες που κάτι γράφουν ίσως αυτοί να είναι  δεν ξέρω άνεργοι που ζητούν δουλειά.
 Ένα περιστατικό: Σ’ ένα εστιατόριο απ’ αυτά (όσο μπορείς να φας) all you can eat, μια συντροφιά έβαλε πολλά κρέατα και όταν έφυγε έμειναν στο τραπέζι μερικά κομμάτια. Τότε ένας ζητιάνος πλησίασε και άρπαξε ένα κομμάτι και το έβαλε στο αντζειόν (αγγείο) του, ένα γκαρσόνι τον καταδίωξε.
Σε μια από τις πλατείες το βράδυ κοπέλες ακουμπισμένες στα δέντρα και τους τοίχους, όταν υπολογίσουν πως κάποιος είναι πιθανός πελάτης για σεξουαλικές υπηρεσίες, κινούνται μπροστά του.
Το Σάββατο 5 του Οκτώβρη αργά το απόγευμα στην grand via χιλιάδες κόσμος έκανε διαδήλωση.

Την επόμενη μέρα Κυριακή 6 του Οκτώβρη εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Οι 6 λωρίδες κυκλοφορίας γέμισαν ποδήλατα. Από τις 9:45 περίπου μέχρι τις 10:40, ίσως και πιο ύστερα ο δρόμος ήταν κλειστός για τα’ αυτοκίνητα και χιλιάδες κόσμου με τα ποδήλατα περνούσαν συνεχώς. (Λίγο έλειψε να χάσουμε και την πτήση της επιστροφής, διότι το ταξί δεν μπορούσε να προσεγγίσει το ξενοδοχείο. Ευτυχώς η ξενοδόχα ήταν συνέχεια μαζί μας και τηλεφωνούσε σε διάφορα ταξί και προσπαθούσε για να μας βοηθήσει και τα κατάφερε, όταν βέβαια αραίωσαν τα ποδήλατα).

Στις  πλατείες ιάπωνες καλούν τον κόσμο να καθήσει σε μια πλαστική σίκλα (κουβά), για να του κάνουν μασαζ. Κάποιοι άλλοι (νέγροι) έχουν τις πραμάτιες τους σ’ ένα σεντόνι και μόλις αντιληφθούν την αστυνομία, το μαζεύουν και εξαφανίζονται.
Τα βιβλιοπωλεία, χαρτοπωλεία, ανήκουν κυρίως σε κινέζους.

Το πανεπιστήμιο καταλαμβάνει μια μεγάλη περιοχή, με διάφορα παλιά κτήρια για την κάθε σχολή. Στο κέντρο είναι γήπεδα. Το λεωφορείο για να καλύψει αυτή την περιοχή χρειάζεται 10-15 λεπτά.

Ο καιρός κατά την διάρκεια της μέρας αλλάζει. Τις πρώτες 2 μέρες ήταν ζεστός γύρω στους 30-33 βαθμούς, (πιο ζεστός απ’ ότι στην Κύπρο) τις επόμενες μέρες κύρια τα πρωινά, αλλά και 1-2 βράδια έβρεξε όχι όμως για πολύ. Η μέρα ξεκινά με χαμηλή θερμοκρασία και αργά το απόγευμα γύρω στις 8 με 9 είναι η πιο ψηλή θερμοκρασία (ήταν από 20 μέχρι 30 βαθμούς).
Ξημερώνει μετά τις 8, και βραδιάζει μετά τις 8 το απόγευμα την εποχή αυτή.

Σ’ αυτή την περιοχή υπάρχει πολύς κόσμος που κινείται στα πεζοδρόμια και στις πλατείες. Τα καφεστιατόρια έχουν κόσμο σε όλη την διάρκεια της μέρας.
Τα λεωφορεία και τα μετρό είναι γεμάτα από κόσμο.
Τα καταστήματα είναι ανοιχτά μέχρι τις 10 το βράδυ (όχι όλα). Επίσης είναι ανοιχτά και τα Σάββατα και τις Κυριακές. Βέβαια εκεί είναι άλλες οι συνθήκες και ο κόσμος εκατομμύρια και η περιοχή τουριστική.

Όταν άκουα τους ανθρώπους να μιλούν, τα ισπανικά δεν μου ακούγονταν τόσο ωραία όπως τα ακούμε από το ράδιο, την τηλεόραση, το αεροδρόμιο, καταστήματα ή επίσημες ομιλίες.

Αυτές είναι οι εντυπώσεις μου σ’ αυτές τις λίγες μέρες, από μια μικρή περιοχή της Μαδρίτης, κύρια την grand via και τους γύρω απ’ αυτήν χώρους.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!!!!!

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!

Άρχισαν να στέλνουν στους πολίτες τον φόρο κατόχου. Ο πραξικοπηματίας Σωκράτης Χάσικος, σε απάντηση του σε σχετική ερώτηση στον ΑΣΤΡΑ είπε: Τι είναι €50; Τίποτε. Γι’ αυτόν βέβαια δεν είναι τίποτε. Όμως η φορολογία αυτή δεν είναι €50 όπως καθησυχαστικά έλεγε ο (υπ. Εσωτερικών), αλλά 0,6% (αν δεν κάνω λάθος) πάνω στην εκτιμημένη αξία της περιουσίας με τιμές του 1980. Δηλαδή ένα σπίτι αν έχει εκτιμηθεί €40.000, ο φόρος που θα επιβληθεί στον ιδιοκτήτη θα είναι €240. Μερικοί γνωστοί μου που τους στάλθηκε η φορολογία μου είπαν ποσά: €230, €500, €700.
Να θυμίσω πως το νομοσχέδιο για την περιουσία που κατάθεσε η κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια προνοούσε να εξαιρείται η πρώτη κατοικία αξίας μέχρι €300000, όπως επίσης είναι και η πρόταση του ΑΚΕΛ.
Να σημειώσω πως για ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών εργαζόμενων πριν 2 περίπου χρόνια παγιοποιήθηκαν οι μισθοί και η Α.Τ.Α. Στη συνέχεια επιβλήθηκε έκτακτη εισφορά, μειώσεις μισθών και προβλέπονται νέες μειώσεις μισθών.
Ποιος υποστηριχτής της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας μπορεί να μας απαντήσει πόσο δίκιο είναι, και πόσο συμβάλει στην ευημερία του λαού, ένας άνθρωπος που κατάφερε να κτίσει ένα σπίτι (ούτε πολύ μεγάλο, ούτε πολυτελές) και που πολύ πιθανόν να το χρωστά και που έχει ένα μισθό γύρω στα €1000 ή μπορεί να είναι άνεργος, να του επιβάλλεται φόρος κατόχου €200-300 , για να καλυφτεί το χρέος που δημιούργησαν οι τράπεζες με την αγορά ελληνικών ομολόγων, με την αλόγιστη επέκταση των τραπεζών, με την αγορά προβληματικών τραπεζών και ενσωματώνοντας τις στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, με το ξεπούλημα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα ή καλύτερα το χάρισμα τους και φόρτωμα για δεύτερη φορά 5 δισεκατομμυρίων ευρώ στον  κυπριακό λαό κ.λπ.

Να σημειώσω επίσης πως όσοι κατοικούμε σε δήμους πληρώνουμε φόρο ακίνητης ιδιοκτησίας ο οποίος είναι 1,5 τοις χιλίοις πάνω στην εκτιμημένη αξία του 1980 και έρχεται τώρα επί πλέον ο φόρος κατόχου.
Φτάνει πια να δεχόμαστε με απάθεια ότι αποφασίσει η συναγερμική κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της. Φτάνει πια στα μέτρα που οδηγούν στην φτώχια και την εξαθλίωση.

Είναι καιρός να αντιδράσουμε!

Εγώ αυτή την φορολογία δεν θα την πληρώσω και καλώ όσους έχουν σπίτι κάτω των €300000 να μην πληρώσουν. Ας δημιουργηθεί ένα κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ως αντίδραση στη κλοπή που πραγματοποιείται σε βάρος των εργαζομένων, για να πληρώσουν τις απάτες των τραπεζιτών και της πλουτοκρατίας.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Παιδοσώσιμο και παιδομάζωμα.

Με αφορμή ένα σχόλιο του (Ανορθωσιάτη ) στο ιστολόγιο του Μιχάλη Μιχαήλ Παντός καιρού, με ημερ. 8/08/2013 3:15 μ.μ.
Του αφιερώνω το πάρα κάτω κείμενο.

Το παιδοσώσιμο και το παιδομάζωμα...
Μία απ' τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου είναι η δημιουργία των «αναμορφωστηρίων» από την Φρειδερίκη και ο εγκλεισμός εκεί χιλιάδων παιδιών, που τα ξερίζωσαν απ' τον τόπο τους, για να τα κλείσουν στις περιβόητες «παιδουπόλεις». Πρόκειται για ένα εγκληματικό σχέδιο αρπαγής παιδιών, στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17), που καταστρώθηκε και οργανώθηκε υπό την προσωπική εποπτεία της βασίλισσας Φρειδερίκης και είχε την πλήρη στήριξη των τότε κυβερνήσεων και φυσικά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ε, αυτό ακριβώς το παιδομάζωμα η αστική τάξη έχει επιχειρήσει ξανά και ξανά να το καθαγιάσει και αντίστροφα επιχειρεί να καταγγείλει το ΚΚΕ παρουσιάζοντας την επιχείρηση σωτηρίας των παιδιών που οργάνωσε η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, το 1948, ως παιδομάζωμα. Μια τέτοια ωμή διαστρέβλωση της Ιστορίας επιχείρησε ξανά την προηγούμενη Κυριακή η «Καθημερινή» στο πλαίσιο μιας συνολικότερης προσπάθειας που κάνει εδώ και μήνες να ενισχύσει το ξαναγράψιμο της ιστορίας του Εμφυλίου στα μέτρα της αστικής τάξης.
Τι ακριβώς, όμως, είχε συμβεί;
Στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου, με την καθοδήγηση των Αμερικανών και με βάση τη στρατηγική της κυβέρνησης της Αθήνας για την εκκένωση της υπαίθρου ώστε να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός κάθε δυνατότητα στήριξης στο ντόπιο πληθυσμό, οργανώθηκε παράλληλα η μαζική συγκέντρωση και μεταφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα των παιδιών απ' τα χωριά της Ηπείρου, της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και της Θράκης.
Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση υπολόγισε σε 150.000 τα παιδιά που εκτοπίστηκαν από τις περιοχές τους κι από τα οποία ένα μέρος ακολούθησε τους γονείς στις πόλεις ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα «ιδρύματα» της Φρειδερίκης.
Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται στους φακέλους του Ιδρύματος της Βασιλικής Πρόνοιας και βρίσκονται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλη του 1947 εγκαινιάστηκε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία κλείστηκαν 500 παιδιά. Στις αρχές του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου εγκαινιάζονται τέσσερις νέες παιδουπόλεις σε Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα. Το Γενάρη του 1948 σ' ολόκληρη την Ελλάδα λειτουργούν 52 «παιδουπόλεις», στις οποίες έχουν «μαντρώσει» 18.000 παιδιά, όπου εφαρμόζεται το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης». Ο αριθμός αυτός αυξάνεται για να φτάσει αργότερα τις 28.000 παιδιά. Ο αριθμός των παιδιών των παιδουπόλεων μέχρι το 1968 έφτασε τα 36.562!
Ο τίτλος του σχεδίου ήταν κομψός και αθώος: «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών». Το εγκληματικό σχέδιο της αρπαγής των παιδιών απ' τις αγκαλιές των μανάδων τους εφαρμόστηκε ένα μήνα πριν την ίδρυση του Οργανισμού με την επωνυμία «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος» (ιδρύθηκε στις 10 του Ιούλη 1947), που είχε τη μορφή Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Συμπληρώθηκε, δε, με τη σύσταση Ερανικής Επιτροπής με την επωνυμία «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Εράνων». Αργότερα, μετονομάστηκε «Βασιλική Πρόνοια». Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούσαν στο πλαίσιο του «Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος», που ξεκίνησε τη «δράση» του στις 25 του Μάη 1947.
Το 1950 και μετά τη στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το Βασιλικό Ιδρυμα επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους «15.000 τροφίμων παιδουπόλεων, για ν' αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Το ερώτημα όμως είναι τι απέγιναν τα υπόλοιπα - αφού τότε υπολογίζονταν σε 28.000.
Το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης αποτελεί μέρος του γενικότερου σχεδίου, που είχαν καταστρώσει στην Αθήνα οι Αμερικανοί με εκτελεστές το Γενικό Επιτελείο Στρατού, που, μαζί με τη «μετακίνηση» του πληθυσμού των χωριών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ απ' τους κατοίκους, οι οποίοι βοηθούσαν τα τμήματα των ανταρτών με τρόφιμα. Πρωταρχικός όμως στόχος του βασιλικού και κυβερνητικού μηχανισμού ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους και να τα στρέψουν ενάντια στους γονείς τους, που είχαν ενταχθεί στο ΔΣΕ, που ανήκαν στο ΚΚΕ και γενικά στους αριστερούς, προοδευτικούς ανθρώπους.
Απέναντι σε αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση ήρθαν να απαντήσουν ο Δημοκρατικός Στρατός, το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, οργανώνοντας τη μεταφορά των παιδιών που κινδύνευαν απ' τον πόλεμο, το ανελέητο κυνηγητό των «μπουραντάδων», τα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης. Με τη συγκατάθεση των γονιών τους - κι όπου δεν υπήρχαν, των στενότερων συγγενών - μεταφέρονταν τα παιδιά στις Σοσιαλιστικές, Λαϊκές Δημοκρατίες. Ηταν μια οργανωμένη προσπάθεια, που είχε την εποπτεία οργανώσεων των Λαϊκών Δημοκρατιών και είχε στόχο να σωθούν τα παιδιά. Επρόκειτο για ένα παιδοσώσιμο, την ώρα που η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση οργάνωνε παιδομάζωμα...
Η κατάσταση που επικρατούσε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης ήταν απαράδεκτη. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα απ' τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ενας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ' την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν' αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Οσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια (Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου, Κεράνη, κλπ.).
Την ίδια στιγμή, αυτά τα «ιδρύματα» αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 - 1957, τα κέρδη του ιδρύματος «Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος» απ' την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι μόνο σ' ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας - με τιμές 1949 - είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ' την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Στα 22 ταπητουργεία - κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ' το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968 (!), τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα ...65.
Την κατάσταση, όμως, που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα παρά ένα απ' τα παιδιά. Να πώς την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ο οποίος ήταν απ' τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης:
«(...) Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ' τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων.
Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ' την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη "μάνα μας" τη Βασίλισσα. Νύχτα - μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν (...)».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια. εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 2001.

Από τον Ριζοσπάστη.